Rozdział 2

Diego mimo danego słowa, nadal nie był pewien swojej decyzji. Wiedział, że postępuje słusznie, mimo tego niepewność gościła w jego serca. Czasami postępujemy pod wpływem chwili, nie zastanawiając się nad ogólniejszymi skutkami czy też nie zważając na opinie innych. Nie, wcale nie chodzi tu o podejście do celu po trupach. W końcu nie na tym powinno to polegać, mimo tego wielu ludzi właśnie tak postępuje. Moje dobro jest najważniejsze, a to, że zniszczę wiele osób po drodze wcale się nie liczy. Po co mam na to zważać? Wszyscy jego podopieczni byli z bardzo bogatych domów, albo po prostu w stopniu znaczącym zamożniejszy niż standardowo. Prawie wszyscy robili to, by zemścić się na rodzicach, by udowodnić coś komuś, bądź po prostu, po ludzku na złość mamie odmrozić sobie uszy. Chcieli mieć pieniądze na ciuchy i duperele, które i tak przecież mieli. Ale ciągle było im mało. Jednak żaden z nich nie robił tego bo musiał. I to była ta jedna, mała różnica. Która jednak zmieniała wszystko. Oni wszyscy robili to, bo chcieli. Lubili seks, zazwyczaj mieli kilku stałych klientów. Do godziny dziewiętnastej cały czas miał wątpliwości. Dopiero wtedy ktoś, a dokładniej Araliel postanowił mu przerwać. A młodszy z mężczyzn po prostu zapukał do drzwi, by przekazać rudzielcowi pewną informację.

            - Nasza jedynka, chce się u ciebie dzisiaj pojawić. Będzie o dwudziestej trzydzieści. Podobno chce zrezygnować z usług naszych chłopców. Na razie nie wiem dlaczego i zapewne wyjawi to dopiero tobie. Farid się jeszcze nie odzywał. – Araliel przekazywał Diego tylko najważniejsze informacje. Zresztą w tej firmie zajmował się wszystkim. Wolał działać niż ciągle siedzieć w miejscu. A z tym właśnie wiązało się siedzenie przed monitorami. Od ich ostatniej rozmowy widzieli się tylko dziesięć minut. Przekazując sobie właśnie najważniejsze informacje, jednak Araliela wcale to nie martwiło. Znał swojego byłego partnera na tyle, że wiedział iż ten przeżywał sprawę pewnego nastolatka. Diego odbierał to wszystko bardziej osobiście niż można się było tego spodziewać. Sam w końcu przeżył kiedyś coś podobnego. Z tym, że wtedy był zupełnie sam i nie miał mu kto pomóc. Oddawał się obleśnym, starym mężczyznom, po to by dali mu coś do jedzenia czy dali jakiekolwiek pieniądze na nie. Zresztą i tak dawali mu skrajnie małe racje żywności by mieć do jego ciała częstszy dostęp. Jednym plusem tej całej sytuacji było to, że wiedział o tym by się zabezpieczać. Wolał głodować cały dzień niż się nie zabezpieczać. Skąd jako dwunastolatek wiedział o zabezpieczaniu się? Nie mając dostępu do żadnych mass mediów? Posiadanie matki prostytutki ma pewne skutki, czasami pozytywne. Mimo tego, długo się nią nie nacieszył. Zginęła od postrzału na pustej ulicy. Oficjalna wersja jest taka, że ktoś ją napadł i zabił. W rzeczywistości zastrzelił ją alfons, któremu odmówiła płacenia. Dlatego też pożegnała się z życiem. W końcu jednak trafił na człowieka, który dał mu szanse. Podniósł się z dna. A on w pewnej podzięce dla swojego przybranego ojca, stworzył ten burdel. Pozwolił działać osobom, które chciały się sprzedawać. Była to dziwna idea pomocy, ale lepsza taka niż żadna. Dlatego właśnie Diego miał zasadę, że to pracownik jest ważniejszy, a nie klient. Kto wie jak jego życie mogło się potoczyć, gdyby nie człowiek, który dał mu dom, miłość i opiekę oraz poczucie bezpieczeństwa. Nie wiele brakowało, a oprócz sprzedawania narkotyków, sam by je brał. O ile stany fizyczne leczą się dość szybko, o tyle psychikę można komuś zniszczyć w bardzo łatwy sposób. Jest ona tak zagmatwana, że nikt nie może dać gwarancji, co się w niej zmieniło. Araliel wiedział o wszystkich doświadczeniach Diego, dlatego był dla niego wyrozumiały. Również z tego powodu dał mu zajęcie. Mężczyzna w takich okresach wolał działać niż siedzieć bezczynnie i się użalać. Pozwalał sobie tak robić przez jeden dzień. Jeden jedyny, następnie zmuszał się do pracy. Araliel był człowiekiem, który potrafił wiele rzeczy wybaczyć. Czasem za dużo. Pewnie też dlatego dawał pewnemu upartemu mężczyźnie szanse. Nie jedna osoba, nie potrafiłaby się już do niego zbliżyć, ale nie on. Mimo tego wszystkiego, nadal go kochał. Tak po prostu. Wiedział jak jego „szef” działa, gdy jest zestresowany, dlatego przypuszczał, że któryś chłopiec pojawi się w jego gabinecie. Czuł się mile zaskoczony, gdy ten tego nie zrobił. Wolał nie wysuwać myśli naprzód, nie chciał się później zawieść. Mimo tego miał w sobie, gdzieś głęboko, zakopaną nadzieję, że jego rudy się zmieni. Powoli, ale jednak. Jeżeli tylko sam będzie tego chciał. Starał się nie robić żadnych planów, bo doskonale wiedział czym się one zazwyczaj kończą. Był typem człowieka, którego nadzieja spala, a zawód pogrąża. Dlatego też starał się niczego nie planować, wiedział, że nie ma to sensu. Z jego planów zresztą mało wychodziło. Czasem nie mógł się oprzeć jasnemu płomykowi nadziei, dlatego też często się parzył. Był zbyt wrażliwy. Miało to swoje plusy i minusy. Ogólny rachunek wychodził na minusie, ale on regularnie, z uporem szaleńca, poprawiał go na plus. Araliel potrafił bardzo szybko zaufać, przez co bardzo wiele tracił, mimo to uważał, że dobrze, iż jest jaki jest.

            - Nie myśl tyle. – Uśmiechnął się do Diego. – Dobrze robisz. Pomożesz mu, a dzieciak akurat tego najbardziej potrzebuje. Znam cię. Dlatego też przypuszczam, że jeżeli wcześniej uda mu się znaleźć pracę, nie każesz mu oddawać swego ciała. Będziesz brał od niego jakieś grosze, po czym nagle stwierdzisz, że już się spłacił. Wiesz jakie mamy procedury. Cała sytuacja wygląda tak jak ją opisał. Nic nie ukrył i nie skłamał. Aktualnie uczy się przez Internet. Dla twojej informacji, zmieniłbym psychologa jego sióstr. Delikatnie mówiąc, facet nie jest czysty. Daj mu namiary na naszego człowieka. – Przysunął do niego wizytówkę, którą chwilę wcześniej umieścił na biurku. Wtedy dopiero zielone oczy, podniosły się na niego. – Nie będzie wiedział, że to ktoś z naszych. Po prostu wysuń przypuszczenie, że ten człowiek może mu pomóc. I że jest za darmo. Zapłacę za to z własnej kieszeni. – Westchnął lekko po czym na jego twarz wpłynął uśmiech. – Wolę zapłacić, niż mieć na sumieniu dwie dziewczynki, skrzywdzone przez jakiegoś debila, tylko tego względu, że nie chciało mi się odpowiednio zareagować. Czasem się za bardzo przejmuję. Wiem o tym. Ale skoro mam taką możliwość, to wolę z niej skorzystać. Jeżeli młody pojawi się, gdy będzie u ciebie Josh, to go czymś zajmę. Nie będziesz musiał się tym martwić. – Przymrużył lekko oczy, przez co w ich kącikach pojawiły się drobne zmarszczki. Pochylił się nad nadal milczącym rudzielcem po czym pocałował go w czoło. – Wiesz, że nienawidzę prowadzić monologów. Idę ogarnąć wszystko na dole. Nasi podopieczni mają dzisiaj wzięcie. – Ponownie się uśmiechnął i wyszedł. Będąc już za zamkniętymi drzwiami roześmiał się cicho. Diego zrobił doprawdy komiczną minę, gdy pocałował go w czoło. Oboje wiedzieli co to oznacza. Opiekę. I przez to im obu było lżej na sercu. Kiedyś wykonywali pewne czynności, które miały dla nich jawne znaczenie. Tak zwana jedynka była ich najważniejszym klientem. Nie chodziło tu o sam fakt zostawiania pieniędzy, co o to, że są przyjaciółmi od kilku lat. Bywał u nich od czterech do dwunastu razy w ciągu miesiąca, za każdym razem płacił więcej niż wymagali. Często też dawał coś w prezencie, swoim jedno nocnym kochankom. Mogli tylko przypuszczać ile ten człowiek zarabia, będąc prezesem jednej z najlepszych firm na rynku, można wręcz powiedzieć potentata branży. Nieoficjalnie wiadome było, że ma pod sobą kilka zadłużonych firm, chociaż o oficjalnym przejęciu nie było mowy. Dokładniej ujmując. Owe źle prosperujące instytucje, jakimś cudem, finanse mają na dość dużym plusie. Zastanawiał go jednak powód odejścia. Czy była to jego samodzielna decyzja, czy coś go do niej przymusiło. A może ktoś. Musiał się tego dowiedzieć od pracowników. Wybadać czy któryś ostatnio nie zrobił czegoś nagannego. Ale zrobi to dużo później. Najpierw muszą usłyszeć to z ust Josha. Jeżeli będzie taka potrzeba, dopiero później zajmie się wszystkim dokładnie. Pan prezes miał zaledwie dwadzieścia siedem lat. Był chyba najszczerszym człowiekiem jakiego znali razem z Diego. Jego ojciec zmarł nie cały rok temu. Jednak dwudziesto sześciu letniemu wówczas mężczyźnie, nie sprawiło problemu przejęcie jego firmy. I nie chodzi tu o pazerność. Od małego był szkolny by nią odpowiednio zarządzać. Wszystko było przystosowane do wieku, często uczony był rzeczy trudnych poprzez zabawę, jednak odniosło to najlepsze skutki. Nigdy nie był zmuszany do nauki czy też do objęcia fotela prezesa. Był do tego przygotowywany, jednak miał możliwość wyboru. I właśnie przez to postanowił przejąć to, co jego ojciec tak szanował. Najdziwniejsze było to, że w ciągu tak krótkiego czasu zyskał bardzo duży szacunek. Od początku zaczął wprowadzać zmiany w firmach, unowocześniać je. Jednak nie robił tego szybko. Miał obmyślaną cała strategię, skonsultowaną z nie jednym ekspertem. I chyba to było w tym najważniejsze. Jeżeli czegoś nie wiedział bądź wolał się upewnić, pytał osoby, bardziej się na tym znające. Nie był wszechwiedzący, a umiejętność pytania przysporzyła mu wiele osób przychylnych. Nie raz zdarzało się tak, że spółka upadała przez nowego prezesa, który robił wszystko szybko, byleby pokazać, że to on jest najmądrzejszy i najlepszy. Wtedy to zazwyczaj konkurencja wykupywało prawie wszystkie akcje spółki, by mieć ją pod kontrolą. Od tej pory była od nich zależna i nic nie dało się ukryć. Oprócz tego Josh  doskonale wiedział jak pozbyć się najgorszych osób w swojej korporacji. Oczywiście, nie wyrzucił ich. Załatwił im przeniesienie do innych siedzib czy instytucji, często do zupełnie innej branży. Starał się jednak, by owe miejsce przeniesienia było pod jego działalność. Najzabawniejsza w tym wszystkim była jego doskonała wręcz taktyka. Umiał podejść ludzi, powiedzieć im, że szanuje ich wybory i decyzje, zasługę w działaniu firmy, jednak doskonale widzi, że nie są szczęśliwi na swoim stanowisku. Początkowa reakcja ludzi wzywanych do jego gabinetu i słyszących owe słowa, była prawie identyczna. Jednak u każdej z tych osób, pojawiała się ta sama myśl: Cholera, on mnie zwolnić. Bali się wypowiedzieć chociażby słowo, by nie stracić pracy, dzięki której mają z czego opłacić kredyt czy studia dzieci. Jednak dalsze słowa szefa wprawiały ich dosłownie w osłupienie. Phillip, nie zamierzam cię zwolnić. Chcę po prostu wiedzieć, co cię naprawdę interesuje, by przenieść cię na inne stanowisko. Niekoniecznie związane z tym czym się teraz zajmujesz. Widzę, że nie jesteś zadowolony z tego co robisz, a gdybyś robił to co lubił, działabyś sprawniej, lepiej i z chęcią przychodziłbyś do pracy. Prawdą jest też, że lepiej przysłużyłbyś się wtedy do rozwoju firmy. Prosta informacja, wywołująca zdziwienie, szok, ale zarazem szczęście, gdy okazuje się, że to nie jest żadne kłamstwo. Oczywiście na początku każdy myślał, że zwariował i pukali się w czoło z niedowierzaniem co też ten człowiek wyczynia. Pierwsza piątka wezwanych pracowników, była tak niepewna swojej sytuacji, że nie wiedzieli jak się mają zachować. Powiedzieć prawdę czy skłamać. Uwierzyli dopiero wtedy, w prawdziwość tych słów, gdy już sfrustrowany Josh powiedział im, że napisze im dokument, że nie zamierza ich zwolnić. Co wywoływało śmiech, zaprzeczenie całej sytuacji i prawdziwą odpowiedź. Ludzie stawali się bardziej rozluźnieni i rozmowni. Faktem jest, że nie zawsze miał możliwości niektórych osób przenieść od razu, jednak zlecał swojej sekretarce o tym by poinformowała owych pracowników o owej sytuacji.  Nie musiał tego robić, ale mimo bogactwa, był uczciwym człowiekiem. Szanującym innych. Ich zdrowie i nerwy. Podobną politykę miał jego ojciec, tylko, że on dostosował ją do swojej wizji. To co zrobił okazało się rewelacyjnym rozwiązaniem. Ludzie rzeczywiście zaczęli pracować sprawniej, lepiej i szybciej, jednak zarazem dokładniej. Od czasu do czasu zostawali po godzinach, ale nie sprawiało im to problemu, ze względu na ich częstotliwość. A mianowicie zdarzało się to raz czasem dwa razy w miesiącu. A widząc jak pracują ich znajomi, nie mieli na co narzekać. Oprócz tego, że wykonywali ciężką pracę, zaczęli ją kochać i wkładać w nią serce. Przez to też zyskali stabilizacje emocjonalną oraz zwiększyły się ich możliwości czy zainteresowanie i inicjatywa. Diego i Araliel wiedzieli jak prosperuje jego firma, z tego względu, że się z nim zaprzyjaźnili. Josh zaczął korzystać z ich usług, jak tylko pojawili się na rynku. Usłyszał kilka opinii i postanowił zaryzykować, nie mając czasu na szukanie jednonocnych kochanków. Chodzenie na imprezy go nie kręciło, a skoro mógł zapłacić, to zaczął to robić. To właśnie on zasugerował im stałych klientów, i właśnie dlatego był numerem jeden. Oficjalnie nikt nie wie, że zamiast nocnego klubu istniej u nich luksusowy burdel. Przecież osoby na wysokich stanowiskach także mają swoje potrzeby. Przecież nie będą zamykać źródeł swoich przyjemności. A skoro każda kontrola nie wykazuje żadnych nieprawidłowości, to nie ma z tym problemu. Nie raz przychodził do nich człowiek na stołku wmurowanym w pośladki. Dosłownie i w przenośni. Mimo tego, nie mieli oporów przed wyrzuceniem takiego człowieka, jeżeli tylko próbował krzywdzić ich pracowników. Zresztą wielu z nich nie zgadzało się na badania. A to był już czynnik wykluczający z ich usług. Wiedzieli, że trzymając się swojego stanowiska wiele zyskują. Nikt nie wszczyna im burd, a to, że mają mniej pieniędzy nie było takie ważne. Mieli i tak bardzo duże zyski, a pieniądze nie były najważniejsze. Sam fakt, że nie wszyscy mieli wstęp do klubu, powodowało to, że każdy chciał do niego należeć. Być elitarnym. Korzystanie z ich usług stało się renomą. I chyba to było w tym wszystkim najlepsze.

*

Godziny wieczorne były dla Farida najgorszą porą dnia. Cisza w domu go przerażała tak samo jak jego siostry. Dopiero wtedy nie mogli znaleźć dla siebie miejsca. Anne i Bianka szły szybciej spać, ale dość często budziły się w nocy z płaczem. Była to chyba najbardziej uciążliwa część dnia. Pora wypoczynku, przerodziła się w porę zmęczenia jeszcze większego niż po całym dniu intensywnego funkcjonowania. Wieczór był dla nich przykrą konfrontacją z rzeczywistością. Nie raz zdarzało się, że rodziców nie było cały dzień i wracali dopiero w nocy. W ten sposób właśnie, noc ukazywała całą prawdę. Ich rodzice nie żyją. Łudzenie się, nie ma sensu. A mimo tego robili to cały czas. Łudzili się od rana do nocy. A noc stawała się przykrym rozczarowaniem. W dzień każde miało stos zajęć. Siostry chodziły do szkoły, później musiały odrabiać lekcje i sprzątać łazienkę dwa razy w tygodniu. Farid natomiast zajmował się całym domem, gotowaniem, nauką. Było mu ciężko, ale musiał sobie z tym poradzić. Do tego teraz dochodziła praca. Nie wiedział czy da sobie z tym wszystkim radę. Niektórzy przygotowywali się do tego pół życia, a on musiał dać sobie radę sam, nie mając żadnego wsparcia. Ale miał dla kogo walczyć. I to dawało mu nadzieję i siłę. Od godziny dwudziestej czas dłużył im się ponad miarę. Sekunda trwała tyle co minuta. Minuta tyle ile godzina. I to było w tym najgorsze. Na szczęście najgorszy kryzys minął. Jego siostry wieczorem ponownie zaczęły opowiadać sobie historię. Zawsze miały bogatą wyobraźnię. Od małego tworzyły opowiadania o księżniczkach, które z czasem przerodziły się w co raz bardziej skomplikowane historie miłosne. W wyobraźni nastolatek było to łatwe i do przejścia. Każda co wieczór opowiadała swoją część historii. Do czasu wypadku. Zaczęły do tego wracać, a to był najlepszy znak. Farid nie raz słyszał jak to robią. Wywietrznik z ich pokoju, łączył się z jego. Nie raz dolatywały do niego owe historie i nie tylko to. Nigdy nie zdradzał tego co słyszał, uważał, że to nie jego sprawa. Teraz jego pogląd trochę się zmienił, właśnie ze względu na obowiązek dbania o siostry. Wiedział, że nie powinien podsłuchiwać, ale dzięki temu wiedział czy są bezpieczne i co się u nich dzieje. Fakt, mówiły mu to także na co dzień, ale wiele rzeczy, które słyszał w nocy, pomijały. Dobrze, że on nie miał z kim o sobie rozmawiać. Słuchając ich chcąc nie chcąc od dłuższego czasu, potrafił rozróżnić, która kiedy kłamie, a kiedy tylko nagina troszkę przeszłość. Przecież nikt nie kazał im być idealnym. A tym bardziej nie okłamywać siebie nawzajem. Czasami sprawiało mu frajdę pokopać którąś z nich w sposób tak perfekcyjny, że nie jednemu by mina zrzedła. A wtedy przy okazji same się wkopywały. Przynajmniej miał się z czego pośmiać. Tak, oczywiście był złośliwy. Czasem za bardzo. Gdy leżał u siebie na łóżku, słyszał jak jego siostry mówią co raz wolniej, dlatego też postanowił zadzwonić do swojego przyszłego szefa. Wiedział, że nie ma innego wyjścia i chyba to było w tym wszystkim najgorsze. Po krótkiej rozmowie z Aralielem okazało się, że Diego jest zajęty przez najbliższe półtorej godziny i najlepiej jakby zjawił się dopiero wtedy. Tak też postanowił zrobić. Mógł jeszcze na spokojnie pomyśleć i zaplanować co musiał zrobić przez cały tydzień. Miał też czas na kąpiel. A tego potrzebował najbardziej. Gdy przyjdzie może wziąć szybki prysznic. Ale teraz musiał wiedzieć na czym się skupić. A od zawsze pomagała mu w tym właśnie kąpiel. Ciepło go relaksowało i pozwalało na ogarnięcie chaosu informacji.

            W czasie, gdy Farid miał w końcu czas by zająć się sobą, Diego przeprowadzał rozmowę z Joshem o powodach jego decyzji. Na razie zresztą mu się do tego nie spieszyło. Chciał po prostu, najzwyczajniej w świecie porozmawiać. Zresztą musieli uzgodnić plan wspólnego biznesu. Na szczęście nie tyczyło się to ów szanowanego przybytku. Diego zastanawiał się czy nie zainwestować pewnych funduszy w salon odnowy biologicznej czy też salon kosmetyki estetycznej. Co raz więcej osób z nich korzystało i byłoby to całkiem dobre rozwiązanie. Nie chciał cały czas zarządzać burdelem. Była to praca wygodna, mało stresująca, ale często po prostu nudna. A on po prostu nie lubił nudy, stagnacji. Wolał ryzyko i niepewność, chociaż starał się tego wyzbyć i żyć tak jak każdy inny. Ale jego temperament dawał o sobie znać i szukał czegoś co pozwoli mu się do końca obudzić. Diego z kolei namawiał go do zainwestowania w jego firmę, co szybko mu się zwróci. Dość prężnie się rozwijali, a dział elektroniki działał teraz najsprawniej. Większa część naszego dnia codziennego opierała się na elektronice. Laptop, komórka, radio, telewizor, jedne i te same podzespoły, skonstruowane w trochę inny sposób, z innymi podpięciami, ekranami, a jednak wszystko opierało się tylko na tym.

            Josh doskonale wiedział, że Diego nie lubi być powiązany umowami z kimś, kto jest jego klientem. I wcale mu się nie dziwił. Ludzie potrafili taką znajomość biznesową wykorzystać do różnych celów, także do korzystania z usług prostytutek. Jednak za  darmo. A mimo wszystko, wiedział, że rudowłosy nie może sobie na to pozwolić. Nie chodziło tu o finanse, tylko o zwykłą ludzką uczciwość. Starszy mężczyzna uważał, że jeżeli ktoś pracuje, należy mu się wynagrodzenie. To, że miałby z kimś umowę, wcale nie świadczy o tym, że owa osoba może za darmo korzystać z usług innej firmy współwłaściciela. Jednak Josh wiedział co chce osiągnąć i w jaki sposób.

            - Wiesz, że rezygnuje z waszych usług, więc możesz na spokojnie zainwestować w moją firmę. Nie chcę już korzystać z waszych usług. – Lekko ironicznym uśmiech wpłynął na jego twarz, gdy Diego w końcu zorientował się o czym mówi.

            - Czyli chcesz zrezygnować, żebym się dołożył do twojej działalności? Czy twój powód jest inny? – Gdyby ktoś zobaczył ich w innej sytuacji, stwierdziłby, że ów mężczyzn coś do siebie ciągnie. A zarazem, że mają w sobie to coś, co przyciąga do nich przedstawicielki płci pięknej. Obaj mieli niestandardowe rysy twarzy, specyficzne, dodające im uroku. Nie jednej osobie mogli  by się wydawać brzydcy, jednak po pewnej chwili ich twarz nabierała uroku, seksapilu, drapieżności. Kolor włosów Diego tylko podkreślał jego charakter i urodę. Nie można było o nim powiedzieć, że jest delikatny. Był dobrze wysportowany, sylwetkę miał prostą, ale mięśnie dobrze ubite. Oglądanie go w śnieżno białej koszuli i spodniach od garnituru było doznaniem dość dwuznacznym. Z jednej strony odczuwało się niechęć do jego biznesu i w pewnym sensie do jego urody. Z drugiej strony był pełen jakiejś ukrytej energii, która ludzi przyciągała i jednoczyła. Josh natomiast miał w sobie urok i drapieżność. Kontrast, który trzeba było samemu zdefiniować. Potrafił być miły i kulturalny, a zarazem człowiek cofał się z jakimś niepokojem. W innej sytuacji potrafił być wzburzony w sposób agresywny. Lepiej by było dla wszystkich, gdyby do niego nie podchodzili, a mimo tego przyciągał ich. Czymś. Diego chciał kiedyś się spotykać z młodszym kolegą, jednak Josh miał bardziej trwałe zasady niż rudzielec. To on postawił jasną granicę. Nie lubił okłamywać najbliższych mu osób, więc nie potrafiłby spojrzeć wtedy Aralielowi w oczy. A wiedział, że kto jak kto, ale on nie zasłużył sobie niczym na zdradę. Zresztą i tak Diego próbował go uwieść, jednak dość silny cios w szczękę wybił mu ten pomysł doszczętnie z głowy.

            - Dobrze wiesz, że inny. Więc nie wiem po co się głupio pytasz. Zmieniłem większą część firmy. Teraz czas na zmiany we mnie. Za dużo u was zostawiam. Może inaczej. Stać mnie na to, jednak od seksu można się uzależnić. A ostatnimi czasy za często ciągnie mnie do waszych chłopców. To co wydaje u was, mógłbym przeznaczyć na jakieś stypendia, dofinansowanie szkolnictwa czy po prostu kupno książek dla całej szkoły. Było by to z większym pożytkiem dla wszystkich. No może prócz was. Po za tym… - Wziął głębszy oddech, tak jakby sam jeszcze nie był pewien tego co mówi. – Chcę się z kimś związać na stałe. – Zaśmiał się na widok miny przyjaciela. – Nie patrz tak na mnie. Jeszcze nikogo nie mam, ale wolałbym mieć od razu czystą kartę. Zresztą ty też powinieneś sobie kogoś znaleźć. Nawet ów ktoś jest dość blisko. Piętro wyżej, to chyba nie tak daleko.

            Diego popatrzył na niego z irytacją. Wiedział, że powinien walczyć, ale na razie nie miał do tego głowy. Zastanawiał się jak rozwiązać całą sprawę z Faridem. Wiedział czy dobrze robi, ale myślał nad tym jak jeszcze mu pomóc. Zdawał sobie spraw, że Araliel to rozumie i akceptuje. Skoro tyle czasu żyli bez siebie, wytrwają jeszcze ten krótki okres. Najważniejsze było to, że walczył. Nie poddawał się. I będzie to robił. Bo wiedział, że warto. O Araliela zawsze było warto walczyć, a to że popadli w stagnację, nie było ważne. Postara się.

            - Fakt, piętro wyżej to nie tak daleko. Ale pozwól, że zostawię to między nami. Dobrze wiesz, że zamierzam się o niego starać, skoro dał znak. Nie czepiaj się mnie. – Uśmiechnął się. Josh już dawno nie widział go takim promiennym i roześmianym. Mimo zmęczenia na twarzy, po błysku w oku, wiedział, że ten coś knuje. Zamilkli na dość długą chwilę, jednak nie było to niekomfortowe. Znali się już jakiś czas więc wiedzieli, że mogą sobie dać czas na zebranie myśli. Obydwaj uważali, że cisza jest lepszym sprzymierzeńcem niż rozmowa bez sensu.

            - Będę się zbierał. Zresztą słyszałem jak Araliel mówił ci, o której przyjdzie wasz nowy pracownik. Będziesz miał chwile dla siebie. – Diego pierwszy podniósł się, żeby podziękować przyjacielowi. Ta krótka rozmowa dała mu dużo do myślenia. Nie dziwił mu się, że chciał stabilizacji. Każdy jej potrzebuje. Nawet on. Z czasem posiadanie licznych kochanków męczy. Zaczynasz spotykać się z nimi bez zobowiązań, ale z czasem i one się pojawiają. Nie jesteście parą, ale macie wobec siebie wymagania. To, że czemuś nie nadano oficjalnej nazwy, nie oznacza, że to nie istniej. Każda sytuacja z czasem jest męcząca, jeżeli powtarza się zbyt często. Po wyjściu z gabinetu, Josh stwierdził, że powinien jeszcze porozmawiać z Aralielem. To z Diego zawsze załatwiał sprawy biznesowe, ale z Aralielem rozmawiał bardziej po przyjacielsku. Na luzie i bez krępacji. Wiedział, że on także jest szefem przybytku, ale nie wtrącającym się za bardzo, bo nie lubił pracy biurowej, a Diego uwielbiał kontrolować wiele rzeczy, więc miał możliwość wykazania się.  Po trwającej jakiś czas rozmowie, młody mężczyzna postanowił w końcu zapytać srebrnowłosego o to co go trapi.

            - Arali, czy ty w ogóle zamierzasz rozmawiać z tym głąbem o tym co was łączy? Przecież to widać jak na dłoni, a obaj zabieracie się za siebie jakby was coś do jasnej cholery bolało. Widać, że się kochacie. Mimo tych pierdolonych zdrad tego debila, mimo rozstania, cały czas coś was łączy. Zastanawia mnie tylko kiedy wy się ogarniecie ze sobą, bo coś wam to wolno idzie. Stanowczo za wolno. Jeszcze trochę a się tak zestarzejecie, że stracicie wzrok, a wtedy będzie źle z wami. Wtedy będziecie walczyć?

Mężczyzna popatrzył na niego w szoku. Tak byli uparci, nieustępliwi i źli na siebie. Ale już teraz zaczynali walczyć. Czemu Josh mu to wypomina? Czyżby wiedział, że nadal kocha Diego. Cholera. Nie tak to miało wyglądać. Ale może to dobrze. I tak każdy czytał z niego jak z otwartej karty. W tym samym momencie Josh zaczął się śmiać z jego miny. Zresztą po chwili sam zainteresowany wybuchł gromkim śmiechem. Sytuacja była dziwna, w pewnym sensie patowa, ale zabawna. Szanowny Pan Prezes miał racje i w tym tkwiła cała ironia.  Ale po chwili to on śmiał się z niego, gdy oznajmił mu, że pierwszy ruch mają za sobą. Czasem żałował, że nie ma przy sobie kamery, bo z niektórych sytuacji wyszłyby całkiem interesujące filmy. A czasem jakieś haki na ludzi się przydają. Cóż. Może i był człowiekiem przewidywalnym, z którego można było czytać jak z książki, ale zarazem umiał wiele rzeczy ukryć. I to było najlepsze. Mało kto potrafi czytać między wierszami. Nie mogli opanować śmiechu przez co doskonale było ich słychać na korytarzu. W tym samym momencie Farid przyszedł podpisać umowę. Jednak tak jak obiecywał najpierw poszedł na pierwsze piętro, tam gdzie spodziewał się go Araliel. Po chwili przystanął zaskoczony, śmiech był naprawdę donośny, jednak słychać po nim było, że jest rozluźniający, kojący. Była to najzwyklejsza w świecie głupawa, która zdarza się również poważnym biznesmenom. Po chwili, nastolatek postanowił zapukać i wejść, chcąc nie chcąc, nie czekając na zaproszenie. I dobrze zrobił, ponieważ mężczyźni w ogóle go nie słyszeli.

            - Dzień dobry. – Uśmiechnął się delikatnie. Nie wiedział, że gdy to zrobił, w jego policzku pojawił się mały dołeczek. Josh w momencie przestał się śmiać i popatrzył na obcego. Jego źrenice rozszerzyły się delikatnie, ale kiwnął chłopakowi głową, nie spuszczając z niego spojrzenia. Farid doskonale zdawał sobie sprawę, z tego, że mężczyzna pilnie obserwuje każdy jego ruch. Przez to też zarumienił się intensywnie. Było to dla niego nowe doświadczenie. Dość krępujące, niekomfortowe. W tym momencie przyszła mu do głowy myśl, jak się będzie czuł, gdy będzie musiał rozebrać się przed klientami? Serce przyspieszyło mu gwałtownie, a w uszach zaczęła szumieć krew. Cholera! Właśnie w tym momencie się przestraszył. Nie mógł tego zrobić do kurwy nędzy? Podpisać tą pieprzoną umowę i dopiero wtedy mogły go dopaść tak okropne wątpliwości. Niech to szlag. Przełknął nie chcianą gulę w gardle. Araliel powiedział nastolatkowi jak dokładnie dojść do gabinetu Diego. Wiedział, że w plątaninie korytarzy, łatwo można się było zgubić, a on znał najprostszą drogę. Młody słuchał uważnie instrukcji, po czym pożegnał się i wyszedł.

            - Josh, przynajmniej ukrywałbyś, że się na niego patrzysz. – Powiedział ze śmiechem. – Czy mi się wydaje czy jednak będziesz nadal naszym klientem, właśnie ze względu na tego chłopca. – Ponownie wybuchł śmiechem, gdy zobaczył morderczą minę przyjaciela. Czasem trzeba zachowywać się jak dziecko.

            W momencie, gdy Araliel śmiał się z przyjaciela, Diego witał nastolatka z zamyśloną miną. Po upewnieniu się, że ten jest zdecydowany na ich umowę, wyciągnął dokumenty z teczki.

            - Po ich podpisaniu, nie będzie odwrotu. Wcześniej czy później znajdziesz się u nas, by świadczyć usługi swoim ciałem. Wiesz o czym mówię? – Musiał być poważny. Sprzedawanie swojego ciała nie jest zabawą. Po potwierdzeniu nastolatka, kontynuował. – Jeżeli uciekniesz przed spłatą długu, bądź uciekniesz nie zaczynając pracy, znajdę cię wszędzie. A wtedy oskarżę cię o kradzież. Twoje siostry trafią do domu dziecka. Rozumiesz to? – Nastolatek tym razem tylko kiwnął głową. – Jeżeli chcesz to dam ci jeszcze trochę czasu do namysłu. – Farid popatrzył na niego uważnie. Miał gule w gardle, która nie chciała zniknąć. Wiedział, że gdy wypowie jakiekolwiek słowa, jego głos będzie zachrypnięty.

            - Jestem zdecydowany. Wolałbym tego nie przeciągać. Jest mi ciężko, nie ukrywam tego, ale mam dla kogo walczyć. Nawet sprzedając swoje ciało. – Wypowiadając ostatnie słowa zarumienił się, ale nie opuszczał wzroku. – Potrzebuję jednak chwili by przeczytać cały dokument.
            Diego uśmiechnął się na to stwierdzenie. Już po tym mógł stwierdzić, że chłopak jest rzetelny w tym czego się podejmuje. Odprężył się, siedząc w fotelu. Miał tu już nie jedną osobę. Większość jednak zaczynała pracę od razu. Nikomu jeszcze nie udzielił pożyczki w takiej formie. Ale znał się na ludziach, więc wiedział, że nastolatek nie zamierzał go oszukać. Wydawało mu się wręcz, że jest on aż za bardzo szczery. Ale miało to swoje plusy. Przynajmniej nie będzie nic ukrywał. Farid zdziwił się czytając wszystkie formuły prawne. Były napisane bardzo przejrzyście i konkretnie. Działało to na jego korzyść, ponieważ wszystko miał jasno wytłumaczone. W umowie nie było żadnych kruczków, jednak dostał możliwość znalezienia innej pracy, o ile tylko będzie w stanie to zrobić i spłacenia długu przez dłuższy okres czasu. Umowa była skonstruowana tak, że wszystko było na jego korzyść. Co miesiąc miał dostawać dwa i pół tysiąca na życie. Gdy zacznie pracować u Diego,  dostanie osiem tysięcy na rękę, z czego dwa i pół co miesiąc będzie oddawał. W zależności ile będzie wydawał, może oddawać więcej, bez oprocentowania. Oprócz tego mógł dostawać dodatki od klientów z czego nie będzie się rozliczał. Miał zapewniony dobry start z siostrami. Mały płomyk nadziei zapłonął w jego sercu. Miał szanse na to, by się nie sprzedawać. Jednak jeżeli uzyska wcześniej sądownie możliwość decydowania o sobie, wtedy szybciej zacznie prace. Jego adwokat powiedział mu, że w takich sytuacjach jak jego, jasnych i klarownych oraz prostych, wszystko odbywa się na jednym posiedzeniu. A jak tak dalej pójdzie to za dwa dni będzie wiedział, kiedy ma rozprawę. Dzisiaj jego adwokat złożył dokumenty w sądzie o wyznaczenie rozprawy.

            Po przeczytaniu wszystkiego Farid złożył staranny podpis pod dokumentami. Jeden egzemplarz był dla niego, drugi dla właściciela przybytku. Jednak tylko jeden podał szefowi. Oba były już przez niego podpisane, więc nie było sensu przekazywać mu swojej kopii. Odetchnął głęboko.

            - Miło cię widzieć w naszych skromnych progach. Mam nadzieję, że za jakiś czas, będzie ci się tu dobrze pracowało i, że nigdy nie zrazisz się do naszych klientów. Oczywiście zapewniamy najwyższej jakości usługi, ale także ochronę, więc nie musisz się bać, że ktoś może ci zrobi krzywdę. To mamy pod całkowitą kontrolą. – Uśmiechnął się do niego sympatycznie, po czym podał mu rękę. Nastolatek uścisnął ją niepewnie, po czym delikatnie wygiął wargi w uśmiechu. Był niepewny. Ale to nie było ważne. Jego siostry są bezpieczne, mają za co żyć. W trakcie krótkiej rozmowy z Diego, Farid dostał od niego numer do dobrego psychologa. Zdziwił się tym, jednak mężczyzna wyjaśnił mu to dość szybko.
            - Wydawało mi się, że po takich zdarzeniach, najbliższa rodzina powinna być przez kogoś wspierana. A tym bardziej, że twoje siostry są nastolatkami. Po za tym jest on darmowy, dlatego wydawało mi się… Jeżeli poczułeś się urażony to przepraszam. – Na szczęście starszy mężczyzna umiał wybrnąć z sytuacji, więc nie wzbudził żadnych podejrzeń. Po dość krótkiej rozmowie młody pożegnał się z szefem i powolnym tempem ruszył w stronę domu. Wiedział, że dość długo go nie było, jednak podskórnie czuł, że jego siostry całkowicie by to zrozumiały, jeżeli nawet by się obudziły. Każde z nich inaczej reagowało na tą sytuację. Anne zaczęła namiętnie pisać coś w zeszycie. Bianka natomiast częściej niż zazwyczaj grała na gitarze. On wychodził wieczorami na spacery, ale też więcej czytał. Każde z nich musiało poradzić sobie samemu, a zarazem wspólnie. Było to dobre wyjście, gdy każdy zajmował się sobą, ale siedzieli w jednym pokoju. Nastolatek zastanawiał się także jak rozegrać całą sytuację z pracą, w końcu nie może powiedzieć siostrom, że będzie pracował w burdelu. Tym bardziej nie teraz. Wszystko się uda, jeżeli tylko będzie uznany przez prawo jako pełnoprawny, dorosły obywatel. Wtedy, będzie mógł wymyślić pracę na stacji benzynowej czy coś podobnego. Na szczęście. Albo pracę w nocnym klubie na zmywaku. Przynajmniej siostry nie będą miały jak do niego przyjść.

            Araliel śmiał się dość długo ze swojego przyjaciela. Jednak obaj rozmawiali ze sobą przez kolejną godzinę co pozwoliło im obu się odstresować. Jednak po tym czasie musieli się rozstać. Starszy z mężczyzn musiał wrócić do pracy i monitorowania czy ich pracownikom nic się nie dzieje. Roztrzepał włosy, przez co wyglądały jakby go prąd poraził. Nigdy nie miał siły do ich układania. I tak nic to nie dawało, więc każdy odstawał w inną stronę. A to, że przeczesywał co jakiś czas włosy czy też targał je w roztargnieniu czy złości, wcale nie pomagało. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że ich przyjaciel nie wziął żadnych dokumentów od rudowłosego. Zostawił sobie uchyloną furtkę mimo teoretycznej rezygnacji. Jednak widząc jak patrzył dzisiaj na Farida, mógł śmiało przypuszczać, że za jakiś czas zgłosi się do nich ponownie. Jeżeli nie poprosił Diego o zniszczenie dokumentów, korzystanie z ich usług za jakiś czas ponownie stanie się dla niego codziennością. Jeżeli nawet nastolatek nie będzie oddawał swojego ciała, Josh zapewne zechce się z nim spotkać. Widział to w jego spojrzeniu. Jakąś cichą obietnicę, której jeszcze nie potrafił zidentyfikować. Być może nigdy nie będzie tego potrafił, ale pewne sygnały były dość jednoznaczne. Patrząc na nastolatka, Josh emanował tym czymś co przyciąga do niego ludzi, jednak w powietrzu czuć było też pożądanie. Przynajmniej tak mu się wydawało. Wątpił jednak by przyjaciel potrafił być z kimś na stałe. Mieli pewną zasadę. To na co zgadza się pracownik, to nie ich sprawa. Jednak jeżeli zgodzi się na coś, co nie jest uwzględnione w jego preferencjach, powinien im to zgłosić, by nie wszczynali nie potrzebnego alarmu. Mieli pewien system, dość skuteczny. Jednak będą musieli powiedzieć o tym Faridowi na początkowym szkoleniu. Nigdy nie mówili swoim pracownikom co im wolno czego nie. Były określone zasady bezpieczeństwa i higieny. Jednak tak naprawdę mogli robić to co uważali za słuszne. Jeżeli istniało ryzyko, że czymś się zarazili, także o tym informowali. Nie raz ich klienci przychodzili po prostu z kimś porozmawiać. Na co dzień musieli sobie ze wszystkim radzić, nikomu nie mogli się zwierzyć, ponieważ każdy mógł im wbić sztylet w plecy. Natomiast tutaj mieli możliwość rozmowy o swoich pasjach czy zmartwieniach. Biznesmeni mieli jeden problem w relacjach z ludźmi. Nikomu nie mogli ufać. Obracali się w kręgach towarzyskich, mieli w około siebie ogrom doradców, jednak żadnego przyjaciela. Byli ludźmi samotnymi. Mimo posiadania żon i dzieci. Nie jedna z tych kobiet czekała tylko by jej mąż umarł, zginął śmiercią tragiczną czy też szukała dowodów jego zdrady, by uzyskać połowę majątku. Jednak istniały też kobiety ostoje. Pomagały one mężom w problemach, wysłuchiwały ich, doradzały lub wspierały samą obecnością. A wtedy rzadko kiedy, ów mężczyzna pojawiał się u męskiej dziwki. Prostytutki jednak, miały niepisaną tajemnicę zawodową.