Rozdział 19

Dwa tygodnie później

Do tego czasu nastolatek cieszył się, że będzie miał wolne w trakcie lekcji. Jednak poinformowano ich, że każdy kto zwieje z zajęć dostanie po dwie jedynki z opuszczonych przedmiotów i naganne zachowanie. Nie podobała mu się ta perspektywa, tym bardziej, że jego średnia się obniżyła. Nie miał wyjścia. Najbliższe dwie godziny miał spędzić na auli, pełnej zmęczonej, a zarazem zniechęconej młodzieży. Rzadko kiedy młodsze roczniki interesowały się takimi zajęciami, a co dopiero na nie przychodziły. Fakt, dla maturzystów, takie zajęcia były bardzo pomocne, poznawali oni techniki funkcjonowania na zajęciach uniwersyteckich. On sam nawet nie wiedział, czy pójdzie na studia. A nawet jeśli, to na co powinien iść? Cholera! Mógłby te zajęcia poprowadzić jakiś młody człowiek, a przypuszczalnie będzie to jakiś stary piernik. Na dodatek przynudzający, jak nie wiadomo co.

- Czy wam też się tak nie chce iść na te zajęcia? – zapytał znajomych. Zbiorowe westchnięcie uświadomiło mu, że ma rację.

- Wymusili na nas przyjście. Ja rozumiem, że to jest w trakcie lekcji, więc tak naprawdę mamy wolne. Czemu te zajęcia nie są dobrowolne dla młodszych roczników? – spytała Nicola, niska brunetka z kręconymi włosami i urodą przybliżoną do latynoskiej.

- Teoretycznie wszystko jest dobrowolne. Gorzej z praktyką – dodał Farid, po czym chcąc, nie chcąc wszedł na aulę. Usiadł z grupką znajomych, z którą od zawsze najlepiej mu się rozmawiało. Po śmierci rodziców odrzucił ich wsparcie, nie chciał nikogo widzieć. Zrozumieli to i dali mu czas. Okazali się na tyle rozsądni, że wybaczyli mu porzucenie. W rzeczywistości chcieli dać mu jeszcze dwa tygodnie wolności, gdyby nie wrócił do szkoły, a po tym czasie wbić się do niego do domu, nie dając się wyrzucić. Gdy w końcu nauczycielom udało się uspokoić salę, głos zabrała dyrektorka szkoły.

- Dzisiejsze spotkanie jest mniej standardowe. Zazwyczaj zapraszaliśmy studentów, by prowadzili z wami krótkie zajęcia albo też wykładowców uczelni wyższych. Jednak tym razem zaprosiliśmy młodego biznesmena. Wprowadził on jedne z największych innowacji w swoich firmach. Zapraszamy pana Josha Sherman

- O kurwa. – Farid nawet nie uświadomił sobie, co powiedział, dopóki jeden z jego przyjaciół nie parsknął śmiechem.

- Dobrze myślisz.

Nagle za ich plecami zjawiła się zgorszona nauczycielka.

- Faridzie, zachowuj się. Gdyby nasz gość cię usłyszał, jak myślisz, co by sobie o tobie pomyślał? - Chłopak wolał nie uświadamiać nauczycielki, co myśli o nim ten seksowny brunet. Wolał jej nie zgorszyć, a poza tym Josh był jego małą tajemnicą. Zresztą nie był w wieku, w którym można by go było łatwo zawstydzić, tym bardziej, że po prostu przeklął.

- Przepraszam pani profesor, to już się nie powtórzy. - Znajomi popatrzyli na niego chwilę. Pamiętał,  że trzy dni temu Josh wspominał coś o jakimś wykładzie w szkole, jednak on myślał wtedy o sprawdzianie, który musiał zaliczyć i nie miał do tego głowy. To, co mówił mu jego chłopak, wlatywało przez jedno ucho, a wylatywało drugim nie pozostawiając po sobie prawie żadnego śladu. Nie wiedział, jak ten młody mężczyzna prowadzi wykłady, jednak w tym wypadku będzie tym bardzo zainteresowany. Będzie miał czym go szantażować. Dla żartu, ale jednak. Wydawało mu się, że to dobra karta przetargowa.

- Witam was. Nazywam się John Sherman. Opowiem wam dzisiaj… - Farid doskonale zdawał sobie sprawę, że gdyby ktoś go zapytał o czym był wykład, miałby problem z opowiedzeniem go. Jednakże Josh bardzo przystępnie omawiał trudne zagadnienia. Najpierw wymawiał pełne nazwy przedstawianych rzeczy razem z jakimiś pierdołami, na których Farid w ogóle się nie skupiał, a następnie tłumaczył to wszystko bardzo przystępnym językiem. Miał ciepły ton głosu, nie narzucający się, ale przyciągający uwagę słuchacza, cała jego aparycja biła pewnością siebie i powagą. Przypuszczalnie właśnie w tym momencie nie jedna koleżanka zastanawiała się, jak można zdobyć tego faceta albo co prędzej, jak go uwieść. Nie raz słyszał takie wypowiedzi na korytarzu, jeżeli tylko jakiś chłopak spodobał się ładnym, ale dość pustym dziewczynom.

W pewnym momencie jednak Farid wyłączył swoje myślenie, nie skupiał się ani na mężczyźnie, ani na niczym konkretnym. Jego myśli płynęły swobodnie, a on sam czuł się, jakby miał włączoną opcję czuwaj. Dość specyficzny stan istnienia, ale jednak dość pomocny. Sam nie wiedział, czemu w pewnym momencie się tak zachował, jednak było mu to dość mocno potrzebne. W dziwny sposób jego całe ciało się zrelaksowało, a mimo wszystko wiedział, że gdyby była taka potrzeba, zareagowałby całkiem przytomnie. Kiedyś jego rodzice zastanawiali się, czy to nie jest coś groźnego dla jego zdrowia, jednak lekarz wytłumaczył im, że to nie jest wcale niebezpieczne. Tak, jak wszystkim zdarza się zamyślić i nie reagować na nic, tak Farid po prostu izolował się od bodźców.

- Ej, księżniczko nie śpij. Za chwilę wszystko się kończy i będziemy mieć długą przerwę. – Farid spojrzał na swojego znajomego z politowaniem.

- Książę, zamiast gadać, to może byś ruszył swoje dupsko i wstał, bo jakoś nie uśmiecha mi się siedzieć tutaj przez kolejną godzinę, bo szanownemu książątku nie chciało się ruszyć swoich zwłok.

- No dobra, dobra. Ogarnijcie się – upomniała ich Nicola i pogoniła do wyjścia, przy okazji jej chłopak podążał za nią.

- Ej, Mark, coś ty taki markotny? – Odkąd zaczęli liceum stali się zgraną paczką, od tak po prostu. Z czasem Nicola i Mark stali się parą, ale nadal zachowywali się, jakby byli tylko dobrymi przyjaciółmi. Mieli umiar, nie całowali się po kątach, a jedyną oznaką ich związku, przynajmniej na terenie szkoły, było trzymanie się za ręce, a to nawet nie za często oraz od czasu do czasu krótki buziak w policzek lub usta. Nic nachalnego, gorszącego, a jednak ukazywało, że jest im dobrze ze sobą.

- Bo moja szanowna dziewczyna mówiła mi przez ostatnie pół godziny, że facet przed nami jest interesujący w niezbyt nachalny sposób. Mówi ci to coś? – Ernest uniósł ramiona w niemym geście. Każdy zrozumiał jasny przekaz ja się nie wtrącam. Po wyjściu z Sali, nie zdążyli dobrze odejść, gdy Farid poczuł wibrowanie telefonu w kieszeni swoich spodni. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, kto dzwoni, dlatego też zastanawiał się, czy w ogóle sięgnąć po komórkę. Jakoś nie uśmiechało mu się spotykać się z Joshem w jego szkole. W końcu z westchnieniem sięgnął po komórkę i odebrał połączenie, dając znajomym znać, że zaraz będą mogli dokończyć rozmowę.

- Hej, kochanie. Gdzie jesteś? – Farid sam nie wiedział, czemu się zarumienił. Czy przez to, że Josh nazwał go kochanie, czy raczej dlatego, że jego głos był kuszący. A może to była świadomość, że mężczyzna jest niedaleko i nie wiedział, czy ktoś inny go nie słyszy.

- Hej. Czemu nie wiedziałem, że masz zajęcia? – Tekst był zwyczajny, krotki, a jednak jego znajomi w sposób automatyczny zwrócili na niego. Kurde, no! Nawet spokojnie pogadać nie można. Odwrócił się do nich plecami, żeby się nie krępować.

- Mówiłem ci, nawet potakiwałeś i stwierdziłeś, że zapamiętasz. – Nastolatek podrapał się krótko po głowie, co było nieodłączną oznaką tego, że poczuł się lekko zirytowany.

- Miałem na głowie zaliczenie. Szkoda, że mi o tym nie przypomniałeś.

- Wybacz skarbie. – Ton Josha był zadowolony i wesoły. Farid zdawał sobie sprawę, że mężczyzna zrobił to specjalnie. – To gdzie jesteś? Nie chciałbym przeszukiwać całej szkoły, żeby cię znaleźć, chociaż to mogłoby być interesujące. – Po ciele Farida przeszedł dreszcz. Czemu wyłapywał jakieś seksualne podteksty, tam gdzie ich nie było?

- Musisz iść na dół i w prawo – westchnął. Wiedział, że i tak Josh nie wyjdzie bez pożegnania z nim, ale jak to powinien wytłumaczyć przyjaciołom. Ci patrzyli na niego z jakimś podejrzeniem. Myśl Faridzie, myśl. Co powinieneś zrobić, sam się wkopałeś tym, że nie odszedłeś w porę, to teraz wysil tę swoją mózgownicę. No dalej.

- Farid, czy chcesz nam coś powiedzieć? – Nicola chwyciła się za biodra i popatrzyła na niego uważnie.

- W sumie to nie. – Kurde, kurde, kurde! Co robić? Przecież oni go zabiją i znienawidzą.

- Farid, ty ściemniaczu jeden. Nie okłamuj nas. To, że udajesz, nie oznacza, że my nie znamy o tobie prawdy. – Farid popatrzył na nich dużymi oczami.

- No, kurwa mać. Czy ja jestem aż tak przewidywalny, że wszyscy wszystko wyłapują?

- Nie. Po prostu jesteśmy twoimi przyjaciółmi, a ja jestem kobietą i widzę o wiele więcej rzeczy, niż wy trzej razem wzięci. Mark i Erni też o tym wiedzą, więc nie masz się czym przejmować. No chyba, że to ci przeszkadza, że mamy świadomość twojej orientacji, to wtedy możemy udawać, że nic nie wiemy. – Szeroki uśmiech przyjaciółki pozwolił Faridowi się zrelaksować. Zaraz po tym, poczuł dłonie Josha obejmujące go od tyłu, a jego klatkę piersiową zaraz za sobą. Poczuł się bezpieczny, a zarazem strasznie wkurwiony. Może i Josh nie krył się z tym, kim jest, ale on nie miał odwagi, by przed chociaż część jego znajomych wiedziała o tym, że jest gejem, a co dopiero cała szkoła, do jasnej cholery! Josh za dużo sobie pozwolił.

- Hej kochanie – wiedział do czego odnosi się to stwierdzenie i niekoniecznie podobało mu się, że mężczyzna zwraca się tak do niego w szkole. Jego przyjaciele stali zszokowani. Jakoś im się nie dziwił. Co innego wiedzieć o wszystkim, a co innego widzieć całą tę cholerną sytuację.

Obrócił się do mężczyzny, jednak zanim zdążył w ogóle jakoś zareagować, poczuł na swoich ustach lekki pocałunek. Czy ten dorosły facet nie wiedział, jak się zachować? No, kurwa mać! Nie całuje się chłopaka, gdy jest się u niego w szkole i na dodatek jest się starszym o dziesięć lat. Już to mówi o ich dziwnej relacji dość dużo, chociaż mogło mu się tak tylko wydawać. Ostatnio w jego głowie, dużo rzeczy było przerysowanych. Nie chciał być ostentacyjny, nie o to mu chodziło, dlatego tylko nie wyrwał się z ramion kochanka. Kurwa! To, że raz byli ze sobą i było im dobrze, nie oznacza, że może się tak zachowywać. W tym momencie, to on czuł się w tym związku bardziej dojrzale. Położył dłonie na klatce piersiowej mężczyzny, po czym dał mu sygnał, żeby się odsunął. Jego ruch był prawie niewidoczny, tylko jego przyjaciele mogli dowiedzieć się, że coś jest nie tak.

- W tym momencie, nie chcę cię tu widzieć – wysyczał mu wściekły do ucha. Jego głos był tak cichy, że gdyby nawet ktoś stał blisko nich, nic by nie usłyszał. Po tym krótkim komunikacie zobaczył zaskoczoną twarz mężczyzny. Już normalnym tonem powiedział. – Zobaczymy się dzisiaj o siedemnastej. Mam nadzieję, że pamiętasz o swojej obietnicy złożonej Biance. – Tylko ich dwójka mogła wiedzieć, o co chodzi. I wcale nie chodziło o to, że miał w czymś pomóc nastolatce. Obiecał jej, że nigdy nie skrzywdzi Farida, a właśnie tym krótkim czynem złamał swoją obietnicę.

            - Dzisiaj miałem ją spełnić – powiedział lekko.

            - Nie. Dzisiaj ją złamałeś. Miałeś być dwa dni temu. – Wyraz twarzy mężczyzny był dość wstrząsający. Zorientował się, jaki błąd popełnił. Kurwa. Czyżby wszystko zepsuł? Cholera! – Zobaczymy się później. Mam lekcje. – Zaraz po tym odwrócił się od Josha i nie patrząc na przyjaciół i ciszę na korytarzu ruszył do Sali. No co, kurde? Geja nie wiedzieli? Niech się wszyscy odwalą. Miał ogromną ochotę chwycić się mocno za włosy tak, by je powyrywać z głowy. Nie rozumiał, co się właśnie stało, a raczej starał się nie dopuszczać do siebie tej myśli. Teraz tylko musiał wytrwać do godziny siedemnastej.

***

            Godzina siedemnasta nastała bardzo szybko. Farid chciał wyjaśnić całą tę sytuację z Joshem. Chciał po prostu zrozumieć to, co zrobił. Chociaż w tym momencie miał serdecznie dość mężczyzny. Jak tak dalej pójdzie, to zerwie tę umowę. Nie chciał się zadawać z człowiekiem, który nie szanuje jego wyborów. Usłyszał dzwonek do drzwi, a po chwili stał razem z mężczyzną w salonie.

            - Dlaczego to zrobiłeś? – Nie zamierzał być miły. To, że zauroczył się w mężczyźnie wcale nie oznacza, że pozwoli mu na wszystko, co ten zechce z nim zrobić.

            - Ja... Sam nie wiem. Po prostu uznałem to za słuszne. – W tym też momencie coś pękło w nastolatku i nie zważał już na to co mówi.

            - Czy Ciebie, kurwa, pogięło? Nie uważasz, że może nie miałem ochoty cię całować? Tym bardziej, że byłem w szkole. Ty się tam pojawiłeś tylko na dwie godziny, a ja muszę zjawiać się tam codziennie przez kolejny rok. Nie wiem, jak ty sobie to wyobrażasz? Myślisz, że teraz będzie mi tak zajebiście łatwo się tam pojawić, po tym, jak mój starszy facet, dodajmy do tego multimilioner, o czym także wie cała szkoła, pocałował mnie na oczach wszystkich, bo miał taki kaprys? Nie, jest zajebiście. Miałeś zapewne pieprzoną satysfakcję, że mnie całujesz, co? – Josh patrzył na niego bez słowa. Pozwalał nastolatkowi na wyżycie się. O wiele łatwiej będzie mu to wszystko wytłumaczyć, gdy ten się uspokoi. Ale najpierw najwyraźniej musiał się wykrzyczeć.

            - Jak mogę cię…. – Farid przerwał mu od razu.

            - Czy ty masz świadomość tego, że nikt wcześniej o tym nie wiedział. Moi przyjaciele wiedzieli tylko ze swoich przypuszczeń. Dzisiaj im to potwierdziłem. Ale wcześniej wiedziały o tym TYLKO cztery osoby. A ty nagle wyskakujesz z całowaniem przy całej szkole. Popierdoliło cię? – Mężczyzna próbował zbliżyć się do nastolatka, ale z każdym jego krokiem Młody odsuwał się od niego. Poza tym ten mały dystans fizyczny był niczym w porównaniu z tym psychicznym, utworzonym przez chłopaka.

            - Faridzie… - Niewiadomo skąd, nagle po policzkach chłopaka potoczyło się kilka łez.

            - Nie mogę tak Josh. Nie mogę na tobie polegać. Podejmujesz decyzję za mnie, a ja tego nie chcę. Nie o to mi chodziło. Nasz kontrakt jest nie ważny. Znajdę sobie jakąś pracę, ale ciebie nie chcę tu widzieć. Nie dam rady z tym wszystkim. Szkołą, tobą, ze świadomością, że Bianka o wszystkim wie. Może przepiszę się do szkoły wieczorowej i tam mi będzie lepiej, będę mógł pracować. Ale w tym momencie…

            Josh w ogóle się tego nie spodziewał.

            - Przykro mi. Nie wiedziałem, że nikt nie wiedział, a nie pomyślałem o tym, by cię o to zapytać. Dla mnie to było zawsze normalne i nie wziąłem pod uwagę, że możesz się ukrywać. Faridzie. Przykro mi. Proszę…

            - Ja już podjąłem decyzję, Josh. Nie chcę cię więcej widzieć w moim domu. Nie teraz ani w najbliższym czasie. Wyjdź stąd, proszę.

            Po całej postawie nastolatka można było zauważyć, że czuł się zraniony, ale mimo to był pewny swej decyzji. Ramiona były lekko zgarbione, jednak jego broda była uniesiona do góry i patrzył Joshowi prosto w oczy. Nie bał się konfrontacji. A mężczyzna nie zwracając uwagi na to, że nastolatek się przed nim cofa, zgarnął go w ramiona i pocałował mocno. Farid nie opierał się prawie w ogóle. Może na początku, dla proformy, ale po bardzo krótkim czasie porzucił ten pomysł. Gdy tylko zdołał odsunąć się od nastolatka, nie wiedział, co zrobić. Dawno nie czuł się tak niepewnie i niekomfortowo.

            - Przepraszam – powiedział w usta nastolatka, po czym odwrócił się i wyszedł.

            Farid usiadł na fotelu. Poczuł się cholernie przytłoczony. Może to nie była najlepsza decyzja, jaką mógł podjąć, ale nigdy nie żałował tego, co postanowił. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przestał ufać Joshowi, a nie mógł sobie na to pozwolić. Chciał mu ufać. Cholernie chciał, jednak to, co zrobił mężczyzna zraniło go i nadszarpnęło tą wątłą nić, jaką między sobą stworzyli. Za szybko chciał mu się oddać. Prawie to zrobił…  Cholera jasna, ale się wszystko pokomplikowało. Z jego, czy mężczyzny winy… Nie ważne, ale to wszystko było za trudne do udźwignięcia.