Rozdział 5

           Po krótkiej rozmowie z siostrami Farid napisał swojemu szefowi, że będzie u niego o dwudziestej pierwszej. Otrzymał potwierdzenie i miał w końcu czas by zająć się sobą. Wyjątkowo musiał się zdrzemnąć popołudniu. Ostatniej nocy nie spał dobrze, można wręcz powiedzieć, że spał źle – przespał tylko godzinę. W końcu jednak znalazł siły by wstać po drzemce, która przedłużyła się do prawie trzech godzin. Na szczęście siostry, wiedząc o jego planach, obudziły go w porę dając jeszcze czas na zebranie się w sobie i krótki prysznic. W końcu jednak musiał wyjść. Nie chciał podejmować decyzji jednak tak naprawdę nie miał wyboru. Nadal nie zdecydował, ale czasem najlepszą odpowiedzią jest ta udzielona bez zastanowienia. Jest wtedy spontaniczna i najczęściej najbardziej prawdziwa.

            Po dość krótkiej drodze Farid ponownie stanął przed drzwiami gabinetu szefa. Zastukał w nie chociaż i tak wiedział, że nie ma to sensu. Po chwili, gdy usłyszał pomruk brzmiący jak wejść, otworzył drzwi. Czuł się cholernie skrępowany. Miał omawiać z obcym człowiekiem swój pierwszy raz. Gdy wcześniej wyobrażał go sobie miał być czymś miłym, przyjemnym, bezpiecznym, ale przede wszystkim... Przede wszystkim miał się wydarzyć z osobą, którą będzie kochał, a przynajmniej ufał. A tak... jego marzenia poszły się pieprzyć. Dosłownie i w przenośni. Czuł się sponiewierany emocjonalnie. Najchętniej zamknął by się w pokoju i nie wychodził z niego przez tydzień. Miał już serdecznie dość całej tej sytuacji. Po prostu sobie z nią nie radził i wiedział, że ma do tego zasrane prawo. Nie jeden dorosły by już odpuścił chociaż oni przynajmniej mają tą zasraną, normalną pracę. A on musiał radzić sobie sam! Nie miał w nikim oparcia. Nie mógł nikomu powiedzieć nic więcej o swoim życiu. To było tak cholernie okropne uczucie, że miał ochotę coś rozwalić, stłuc w drobny mak, a najlepiej jeszcze komuś z całej siły walnąć w twarz. Natomiast w tej chwili musiał opanować swoje emocje i nerwy, bo miał o wiele większe problemy niż własne humorki. Postanowił w końcu nacisnąć klamkę. Mogło mu to tylko pomóc.

            - Dzień dobry panu. – Mówiąc te słowa, nieświadomie kiwnął głową. – O czym chciał Pan ze mną rozmawiać?

            Diego popatrzył na młodego uważnie. Widać, że chłopak czuł się niepewnie. Jego postawa wskazywała, że nie chce rozmawiać, ani drążyć żadnego z tematów. Jednak dzisiaj było to konieczne. Nie mogli postąpić inaczej. I tak dawali mu bardzo dużą szansę. Mimo wszystko zastanawiał się czy chłopak przyzna się do tego, że sąd zezwolił na jego usamodzielnienie.

            - Chciałabym wiedzieć czy podjąłeś decyzję. Jak wiesz jest to bardzo ważne. Wolałbym przyspieszyć termin twojej inicjacji… - wypowiadając te słowa sam się skrzywił. Źle to zabrzmiało. Ale nie mógł tego inaczej określić – Ale tylko dla twojego dobra. – Westchnął widząc niepewną minę chłopaka. – Wiem, że jest to dla ciebie bardzo stresujące doświadczenie, tym bardziej, że nigdy wcześniej nie miałeś żadnych kontaktów seksualnych z mężczyznami i nie wiesz na czym to się wszystko opiera. – Widząc spojrzenie chłopaka sam się poprawił. – Oczywiście w kontekście praktycznym, bo w teoretycznym nie wątpię, że jakąś wiedzę masz. Chciałbym ci to jakoś ułatwić. Jeżeli zgodzisz się na swój pierwszy raz z Joshem w najbliższym czasie będę mógł zapewnić ci miesięczne wolne żebyś się z tym uporał. Zapewne Araliel postara ci się w tym pomóc. Niestety, w późniejszym terminie nie będę mógł już na to pozwolić. I tak jesteś przyjęty na szczególnych warunkach, a inni pracownicy mogą mieć o to żal. – Mężczyzna popatrzył uważnie w oczy chłopca. Starał się nim opiekować jakby był jego synem. Wzbudził w nim jakiś instynkt opiekuńczy, którego nie potrafił zwalczyć i w sumie sam nie wiedział dlaczego. Było to zarazem pomocne i krępujące. Jego sumienie żądało by odsuwał od chłopca pewne rzeczy  na co jako pracodawca po prostu nie mógł się zgodzić. Był między młotem a kowadłem i chyba właśnie to go najbardziej w tym wszystkim stresowało. Sam się pogubił w tym co robił. Chyba pierwszy raz w życiu. Co raz częściej zastanawiał się nad swoimi wyborami. Wiedział, że nie ma sensu wszystkiego żałować bo tylko zniszczy swoje podejście do świata, a czasu i tak nie cofnie. Mimo to postanowił sobie, że postara się naprawić wiele z błędów, które popełnił. Jednym z nich były zdrady Araliela. Dziwił się, że ten mężczyzna mu wybaczył. Miał prawo zamknąć mu drzwi przed nosem, a tym bardziej mógłby go sprać na kwaśne jabłko. Mimo to przyjął go z powrotem. No może jeszcze niekoniecznie tak jakby chciał, ale pozwolił mu być ze sobą, spędzać czas w jego świecie. Nie mógł tego inaczej określić i był mu za to wdzięczny. W końcu zrozumiał jak wielkim dupkiem kiedyś był. Co zaś się tyczyło Farida... W pewnym sensie starał się naprawić błędy młodości. Był wtedy głupi i nierozważny. Bawił się uczuciami. I zupełnie niepotrzebnie zniszczył człowieka.

            Po wypowiedzi mężczyzny zapadła krótka cisza. Nie była ona krępująca. Można wręcz stwierdzić, że koiła zmysły, ale tylko dlatego, że obaj mieli czas na przemyślenie pewnych rzeczy. Diego swojej przeszłości, a Farid tego co ma nastąpić w przyszłości. A ta była dla niego wciąż niepewna i chwiejna jak pijaczka.

            - Muszę Panu coś powiedzieć. – Nastolatek spuścił wzrok na swoje dłonie. – Dzisiaj miałem rozprawę w sądzie. Za około trzy tygodnie dostanę odpowiednie dokumenty, potwierdzające że jestem osobą samodzielną. Od tego czasu będę mógł… będę mógł… - gula w gardle nie pozwalała mu mówić – pracować u Pana. Jednak miałbym wielką prośbę. Będę potrzebował zaświadczenie o stałym zatrudnieniu i zarobkach. Ułatwi mi to adoptowanie sióstr. Bez tych dokumentów nie mam w ogóle szans.

            Diego popatrzył na niego zaskoczony. Mimo że trochę już go znał  nie spodziewał się, że chłopak już dzisiaj przyzna się do tego wszystkiego. Dokumenty mógł bez problemu wypisać na zmywak w nocnym klubie. Zarobki też. Szczerość tego chłopaka go zainteresowała. Mógł ich okłamywać jeszcze przez długi czas, a on wolał od razu powiedzieć i wyjaśnić wszystko. Tym bardziej zasłużył na szacunek starszego mężczyzny.

            - Moja propozycja jest nadal taka sama. Jeżeli w najbliższym czasie przejdziesz inicjację seksualną z Joshem będziesz miał miesiąc wolnego. Jeżeli podejmiesz się  pracy po tych trzech tygodniachnie będę mógł Ci zagwarantować tego samego. – Chłopak popatrzył mu hardo w oczy.

            - Zgadzam się. I tak wielkiej różnicy nie ma między dziś a za trzy tygodnie. Byłbym jednak wdzięczny gdybym wiedział o terminie chociaż dzień wcześniej. Potrzebuję przygotować się do tego psychicznie. – Policzki chłopaka zarumieniły się ze wstydu. Nie wiedział jak to inaczej określić. Że potrzebuje czasu by oswoić się z myślą o tym wszystkim, a dwadzieścia cztery godziny mu to zapewnią?

            - Skoro tak… Twój klient zaproponował przyszły tydzień. Niedzielną noc. Całą. Wie, że twoje siostry chodzą do szkoły i w ten sposób będzie ci łatwiej. – Rudowłosy nie spuszczał z niego wzroku. Widział jak dłonie chłopaka drżą ze stresu chociaż starał się to ukryć trzymając je założone na piersi. Uśmiechnął się do niego lekko. – Oprócz tego Araliel przeprowadzi z tobą hmm… szkolenie. Teoretyczne. Zazwyczaj praktyczne przechodzą osoby już doświadczone w pewien sposób. U ciebie niestety nie mogę się na nie zgodzić.

            Farid kiwnął głową na znak, że rozumie. Nie wiedział, czemu akurat ten mężczyzna go chce. Czyżby aż tak mu się spodobał? A jeżeli tak to było to tylko zauroczenie wizualne. Nie znał go przecież. Nie wiedział jaki jest, co lubi robić a czego nie lubi. Nie wiedział, że rano jest najgorszym osobnikiem na świecie, który jak nie wypije kawy zaraz po przebudzeniu to ma ochotę komuś przywalić. Mimo to wolał przespać się z kimś komu chociaż się podoba. Może dzięki temu będzie dla niego delikatniejszy? I tak wcześniej czy później musiałby się z kimś pieprzyć. Nie umiał tego inaczej określić. Wiedząc już to czego musiał się dowiedzieć, chociażby z samej umowy, nigdy nie przypuszczał, że akurat TEN mężczyzna będzie chciał być jego pierwszym. Nic nie mógł poradzić na to, że on też mu się spodobał. Był w jego typie, chociaż starał się tego nie okazywać. Wiedział, że to on powinien świadczyć usługi, ale miał cichą nadzieję, że mężczyzna podczas seksu o niego zadba. Nie będzie brutalny i będzie szanował jego ciało. Nie sądził jednak by Josh, bo chyba tak mu było na imię,  się w nim zauroczył. Zapewne spodobał mu się tylko wizualnie i dlatego chce go kupić. Zakazany owoc najlepiej smakuje. Gdyby się nie zgodził, zapewne ten mężczyzna poczekałby trzy tygodnie i był jego pierwszym tak czy owak.

            - Kiedy miałbym odbyć to szkolenie? – Głos miał niepewny, policzki zarumienione, a oczy spuszczone. Nawet nie był świadom tego jak wygląda. Nie jeden gej chciałby go wziąć tu na miejscu nie zważając na otoczenie. Młody był ponętny, pociągający i do na dodatek całkowicie tego nieświadomy. Taka postawa niestety powoduje jeszcze silniejsze przyciąganie. Oprócz tego mężczyzna zauważył, że w nastolatku istnieją dwie skrajności. Ta niepewna siebie, wycofująca się i ta, która wie czego chce i próbuje to jakoś osiągnąć. Jednak najważniejsze było to, że jego dążenia były racjonalne, a sam chłopak brał pod uwagę innych i ich uczucia.

            - Jak najszybciej. Najlepiej by było gdybyś sam się umówił z Aralielem. Wtedy wam obu będzie pasował dzień i godzina spotkania. Pod tym względem wolę się nie wtrącać. – Szeroki uśmiech wpłynął na twarz mężczyzny, jak gdyby nagle przypomniał sobie coś bardzo przyjemnego. Po kilku chwilach nastolatek pożegnał się z szefem i od razu poszedł piętro wyżej do gabinetu Araliela.

            Zaraz po wyjściu chłopaka Diego zaczął myśleć zupełnie o czymś innym. Jego fotel był stary i wysłużony. Stał się twardy i niewygodny. A teraz coraz częściej marzył o super miękkim, najlepiej skórzanym, wygodnym siedzisku. Przy okazji mógłby mieć funkcję masażu. Włączałaby jeden pstryczek czy jak to się tam robi i odpoczynek w pracy gotowy. Myślał o tym najczęściej gdy jego kark był cały spięty od ciągłej pracy. Tak jak teraz. Jeden z pracowników zawalił. Nie zjawił się na umówione spotkanie z klientem, a został wykupiony na całą noc. Teraz musiał to jakoś odkręcić i zafundować następne spotkanie za darmo. Zastanawiał się tylko jaką dokładnie karę z regulaminu dla niego wybrać. Wiedzieli od początku na co się piszą i wyrażali świadomą zgodę. Tu już nie chodziło o to, że zawalili. No może w połowie. Po prostu mężczyzna nie lubił dorzucać olanych klientów innym pracownikom. Oni i tak mieli już zapełnione grafiki. Przez to wszystko chodził struty od północy. Dosłownie. Nie mógł spać tak bardzo się wkurzył. Bo godzinnej drzemki nie można nazwać spaniem. Rozluźnić mógł się tylko w towarzystwie Araliela, a tego jak na złość gdzieś wcięło. Przypuszczał, że jest on w swoim gabinecie, jednak nie chciał go gnębić. Zresztą gdy nie był mu potrzebny to wpadał do gabinetu co chwilę, a w momencie gdy Diego tak usilnie chciał go zobaczyć tego nie było widać na horyzoncie. Było to doprawdy irytujące uczucie. Był świadom tego, że srebrnowłosy po prostu testuje jego cierpliwość. Zaczął wyklinać wszystko na czym świat stoi. Ostatnio był ciągle zmęczony, rozdrażniony i aktualnie najchętniej poszedłby spać. Może powinien iść do którejś sypialni dla gości i przespać się tam chociaż godzinę. Ewentualnie trzy lub pięć. Przez te wszystkie rozważania nie usłyszał kroków swojego mężczyzny. Araliel widząc postawę Diego od razu zorientował się co mu dolega. Zawsze gdy miał spięty kark zachowywał się tak samo. Głowę chował w ramiona jakby to mogło uśmierzyć ból. Dlatego też wchodząc do gabinetu od razu skierował swe kroki do fotela kochanka po czym zaczął masować mu kark zimnymi palcami. A Diego od razu zaczął się wyginać w kierunku dotyku.

Ból mieszał się z przyjemnością tym bardziej, że akurat kark był jego sferą erogenną i tylko Araliel od zawsze miał prawo go dotykać w tym delikatnym miejscu. Uwielbiał być tam masowany. Uważał to za niezwykle erotyczne zupełnie nie zważając na początkowy ból. Chyba coś z nim było nie tak. Po dość krótkim spięciu mięśni i pierwszej fali bólu jego ramiona opadły luźno, delikatnie rozluźnione. Zaśmiał się pod nosem jak dzieciak.      

- Hm? – Araliel popatrzył na niego z góry łaskocząc go włosami.

- Pomyślałem, żejuż niedługo przykurczone ramiona będą moim znakiem firmowym, a wtedy już mnie nie będziesz chciał. Będę stary, skurczę się i nie będę ci się podobał. – Podniósł głowę do góry i zobaczył zdziwione oczy kochanka. – No co?

- Czy ty musisz być aż takim idiotą? – Młodszy z mężczyzn westchnął i pocałował partnera lekko w usta. – Umówiłem się z Faridem, że jutro spotkamy się u niego. Tam powinien się czuć bardziej komfortowo, a jego siostry w tym czasie będą w szkole. Chociaż chętnie bym je poznał. Muszą być fajne skoro mają tak mądrego i rozsądnego brata.

-  Zapewne masz rację, ale wiesz, że nie ma się co spieszyć. Ty też zachowujesz się jak opiekuńczy ojczulek. – Diego przymknął zmęczone oczy. – Przyszedłeś chyba na wezwanie moich myśli. Cały dzień cię w nich przywoływałem.

- Oj, chyba tego nie słyszałem. – Araliel zaśmiał się krótko. Przecież nie przyzna się kochankowi, że zainstalował w jego gabinecie kamerę by dowiedzieć się czy jest mu wierny tak jak mówi. Nie potrafił mu całkowicie zaufać. Potrzebował jakiegoś dowodu, ale coraz bardziej się do niego przekonywał. Jeszcze niedawno rudzielec wzywał do swojego gabinetu któregoś z ich chłopców co tydzień. Odkąd dał mu drugą szansę nie wezwał żadnego. Aralielowi to pochlebiało. Właśnie w kamerze zauważył gest kochanka, który zawsze świadczył u niego o bólu. Pocierał swój kark nawet nie będąc tego świadomym. Działało to na korzyść młodszego z mężczyzn. Bez słów ewiedział kiedy może go pomasować. Znali się już tyle czasu, że pewne mało ważne dla innych gesty, dla nich były jak wielka żarząca się tablica z napisem Wiesz co zrobić! Miało to swoje plusy i minusy. To właśnie dzięki takim małym gestom Araliel kiedyś rozpoznawał kiedy rudzielec go zdradzał, a ten zawsze zastanawiał się skąd on wie. Było to powodem licznych kłótni - Araliel wściekał się o zdrady, a Diego o to, że jest śledzony. Nie wiedział, że sam do wszystkiego się przyznawał.

            - Myślisz, że poradzi sobie z tą sytuacją? – Araliel wyszeptał te słowa we włosy kochanka. Obydwaj mieli swoje demony, których nie potrafili się pozbyć.

            - Sądzę, że tak. Jest silny chociaż sam o tym nie wie. Każdy w jego sytuacji byłby niepewny. Zresztą może twoje przeszkolenie coś mu pomoże.

            - My go nie mieliśmy. Po prostu wyszliśmy na ulicę… I stało się. Będę musiał zapoznać go z ochroniarzami i pracownikami. – Gdy młodszy z mężczyzn już prawie nacisnął klamkę przy drzwiach powstrzymało go ramię kochanka. A właściwie to przyciągnięcie do klatki piersiowej mężczyzny. Zaraz po tym Araliel mógł poczuć ulotny pocałunek na skroni, by następnie zostać odwróconym przodem do mężczyzny, a jego wargi spotkały te drugie. Ich pocałunek był delikatny, subtelny, pocieszający.

            - Nie myśl o tym. Przyjdę dzisiaj wieczorem do ciebie, dobrze? – Po chwili srebrnowłosy już uspokojony wychodził z gabinetu. Po ustach błąkał mu się delikatny uśmiech. Obydwoje wiedzieli, że muszą okazać sobie trochę czułości. Obaj tego oczekiwali. I nie było to związane z seksem.

            Całe popołudnie Farid chodził tam i z powrotem po domu. Nie mógł zebrać myśli, ręce mu się trzęsły przez co rozbił kubek, a przy okazji krzyczał na siostry. One jednak znając go wiedziały, że jest czymś zdenerwowany. W pewnym momencie bliźniaczki zamknęły się w pokoju by omówić plan działania.

            - Jezu Bianka, daj mi linijkę, bo mi skóra odpadnie tak mnie swędzi. – Młodsza z sióstr pokiwała z rozbawieniem głową po czym podała wspomniany przedmiot. Nieopisana ulga na twarzy Anne spowodowała u niej wybuch śmiechu. Przynajmniej miały jakieś zajęcie.

            - Jak myślisz o co mu chodzi? Chodzi i wrzeszczy tylko wtedy gdy jest naprawdę wyprowadzony z równowagi. Tylko cholera wie co go gnębi. – Bianka zamyśliła się na chwilę. Stracili rodziców. To właśnie mogło trapić jej brata. Jednak podskórnie wiedziała, że chodzi o coś innego. Zupełnie jak wtedy gdy widzimy czyjeś zachowanie i jesteśmy prawie pewni, że wiąże się z czymś zupełnie innym niż twierdzi  sama osoba zainteresowana.

            - Nie mam pojęcia. Ale powinnyśmy… - Anne popatrzyła na swoją nogę i zorientowała się jakie ma tempo w chodzeniu z nogą w gipsie. – Powinnaś iść po jego ulubione lody. Posadzimy go przed telewizorem z jego ulubionym filmem, łyżką, lodami i popcornem. Może to mu pomoże się jakoś oderwać… - Po chwili zastanowienia obie stwierdziły, że to doskonały pomysł, Bianka zgarnęła wspólne pieniądze po czym wyszła do sklepu. Anne miała zająć się szukaniem filmu. Farid popatrzył na młodszą siostrę gdy ta wychodziła, ale nic nie powiedział. Znał je. Gdyby wychodziłyby na dłużej powiedziałyby mu gdzie się wybierają, albo chociaż, że wrócą później. Jeżeli tak się nie działo miały w planach krótki pobyt poza domem. Zazwyczaj chodziły wtedy do sklepu. Po tym jak posprzątał już kuchnię, salon i poukładał książki na regałach postanowił w końcu pooglądać telewizję. Nie przypuszczał żeby było w niej coś ciekawego. Rzadko kiedy trafiał na prawdziwie, dobre filmy puszczane w kablówce. Dlatego też nastawił się na jakiś typowy odmóżdżacz. Dosłownie mówiąc. Gdy skakał po kanałach Anne stanęła na środku ekranu po czym zaczęła włączać stary odtwarzacz DVD.

            - Co ty robisz? – Farid był zły. Naprawdę zły. Chciał się wyluzować, odprężyć, a ona mu w tym przeszkadzała.

            - Dowiesz się za chwilę. Eliot przychodzi za dwadzieścia minut. – Jej wypowiedź specjalnie zabrzmiała tak jakby to dla swojego chłopaka wybrała film i ustawiła popcorn i colę na stole. Za chwile jednak pojawiła się także Bianka niosąc pojemnik jego ulubionych lodów i łyżeczkę do nich. Młodsza z sióstr wyszczerzyła do niego zęby.

            - Weź się ogarnij bracie bo aż przykro na ciebie patrzeć. Salon jest twój na dzisiejszy wieczór. Pooglądaj swoje cztery ulubione filmy, najedz się lodów i popcornu. Wypij colę. Ale jak będziesz rzygać to nie zamierzam ci pomagać. Lepiej dobrze to sobie zapamiętaj. – Jej uśmiech stał się jeszcze szerszy o ile tylko było to możliwe. Nastolatek patrzył czy gdzieś jej skóra nie pęka, tak bardzo było to nienaturalne.

            - Bian, nie szczerz tak swojego uzębienia bo aż MNIE czaszka boli. – Brat spojrzał z wdzięcznością na Anne. Wyszło na jaw, że mieli podobne odczucia co do tej dziwnej sytuacji.

            - No dobra. Przyznaję się. Mnie też już boli. – Jej uśmiech zelżał, a na twarz wystąpiła ulga.

            - Debil. – Anne i Farid wykazali się nadzwyczajną synchronizacją wypowiadanych słów i po raz drugi w ciągu zaledwie dwóch minut zgadzali się ze sobą. Trzeba to było zanotować w kalendarzu.

            - To ty kochany, złośliwy, niemiły bracie oglądaj sobie w spokoju, a my twoje najukochańsze, wredne siostry idziemy oglądać serial u siebie. Jak coś to wpuścimy Eliota. – Bianka nie patrząc już na niego wyszła z pokoju, a jej bliźniaczka pokuśtykała za nią. Będąc już u siebie wyszczerzyły zęby. Miały piętnaście minut świętego spokoju. Zawsze to coś.

Następnego dnia młody obudził się pięć minut po budziku sióstr. Po tym jak roztrzaskały kilka o podłogę przez przypadek rodzice zamontowali im małą półeczkę po przeciwnej stronie pokoju. Chcąc go wyłączyć musiały wstać, co było całkiem dobrą taktyką na rozbudzenie. Jeżeli już jedna wstała to nie dawała spać drugiej. Chyba, że któraś z nich była chora. Dziś, wyjątkowo, nastolatek postanowił nie wstawać o tej samej godzinie. Leżał po cichu czekając aż jego siostry wyjdą do szkoły. Nie miał ochoty z nimi rozmawiać, a tym bardziej nie chciał by widziały jego, opuchniętą od płaczu, twarz i oczy podkrążone po ponad połowie nieprzespanej nocy. Dzisiejszy dzień miał być cholernie ciężki dlatego musiał się jakoś zrelaksować. Najlepiej z samego rana. Po wyjściu sióstr umył się i ubrał, oporządził cały dom, po czym zrobił sobie kawę w kubku i siadł w salonie z książką na kolanach. Miał jeszcze dwie godziny do przyjścia Araliela. Wiedział, że w ciągu pół godziny zdąży przyszykować jakieś ciastka czy cukierniczkę. Zajmie mu to góra dziesięć minut, ale wolał nie zostawiać wszystkiego na ostatnią chwilę. Siedząc w fotelu podkulił nogi pod siebie po czym zajął się lekturą. Lubił czytać, może nie jakoś szczególnie dużo, ale w ten sposób odstresowywał się  i uciekał na jakiś czas od problemów. Po krótkiej chwili relaksu mógł wrócić z nowymi siłami do walki, bo z tym ostatnio kojarzyło mu się wszystko co się wokoło niego działo.

Araliel przeciągnął się zadowolony na fotelu. Dawno już się tak nie wyspał. Był wypoczęty i zrelaksowany. Wiedział, że czekała go ciężka rozmowa jednak starał się to przyjąć na chłodno. Nieważne, że mu nie wychodziło. Ważne było, że się starał. Zresztą Diego tak jak obiecywał przyjechał do niego wieczorem. Obejrzeli razem „Grease” po czym grzecznie leżeli w jego łóżku rozmawiając o różnych rzeczach. Przy tym wszystkim opierał głowę na ramieniu rudzielca lub na jego klatce piersiowej słysząc przy tym bicie serca. Jego rytm był szybszy niż zapamiętał, ale mogło tak być przez te wszystkie emocje, które im towarzyszyły. W pracy mógł się dzisiaj nie pojawiać. Po rozmowie z Faridem miał cały dzisiejszy dzień i połowę następnego tylko dla siebie. Mogłoby się wydawać, że zawsze pracują w nocy jednak nie była to prawda. Kiedy trzeba było robili tak, ale dużo spraw musieli załatwiać w dzień więc czasami zdarzało się, że Araliel zastępował kochanka w jego obowiązkach, kiedy ten był chory bądź też po prostu nie mógł już funkcjonować psychicznie, a co dopiero fizycznie. Na razie jednak mógł się zrelaksować przy thrillerze psychologicznym. Niekiedy pytano się go jak może tyle czytać… Zazwyczaj robiły to osoby, które książkę widziały tylko na zajęciach szkolnych bądź z odległości minimum dziesięciu metrów. Nie rozumieli czemu książka jest lepsza od filmu, chociaż zdarzały się wyjątki. Nie potrafili pojąć, że wyobraźnia jest lepszym twórcą filmowym niż same Hollywood. Przy okazji zaparzył sobie mocną kawę. Często książka była tak wciągająca, że do przyjazdu straży pożarnej mało brakowało. W końcu kogo by interesowało, że garnek się przypala skoro czyta się o tym, że kogoś porwano/zabito/uratowano/przeprowadzono mu terapię/ktoś ocalił dziecko/ był torturowany psychicznie i fizycznie do małego. Od takich książek rzadko kiedy można się na spokojnie oderwać. Dlatego też Araliel znając swoje zachowanie zawsze miał nastawiony budzik na dziesięć minut od nastawienia ziemniaków,tak żeby podnieść z nich pokrywkę. Nie zawsze zapominał, ale jednak… Wolałby jednak nie spłonąć w pożarze.

Dokładnie o godzinie jedenastej Araliel zapukał do drzwi domu Farida. Miał nadzieję, że ten go usłyszy. Nie lubił używać dzwonka w celu poinformowania właścicieli domostwa, że jest tuż za progiem. Mimo tego już po chwili młody otwierał mu drzwi. Zaprosił go do środka po czym zaproponował herbatę lub kawę. Araliel widząc chłopaka mógł od razu stwierdzić, że nie miał on lekkiej nocy. Przypuszczał, że w chłopaku trwa walka między tym co słuszne, a tym co moralne. Nie życzył nikomu takiej walki. Jeżeli tak się działo to współczuł nastolatkowi, tym bardziej że sam to kiedyś przechodził. I nie były to najlepsze uczucia. Próbowały zepchnąć człowieka na dno, zmieszać z błotem i pozwolić mu się w nim utopić. Ważne było to jak silny jest człowiek by się z nich wywinąć.

            W nocy gry Diego i Araliel rozmawiali całkowicie poważnie o wszystkim co ich łączy, a także o wielu innych rzeczach, obaj stwierdzili, że przeraża ich to jak w dzisiejszych czasach wszystko kręci się wokół tematyki seksualnej. Mimo tego, że byli szefami burdelu mieli poglądy dość konserwatywne. Fakt faktem - seks jest czymś nieodłącznym w dzisiejszej kulturze, jednak najbardziej przerażało ich to, że nie jest on powiązany z tym czym powinien. Ironia losu. Szefowie burdelu wierzyli w romantyczną miłość. Najgorsze było dla nich to, że choć nie od dziś wiadomo o burdelach i nie od parady prostytucja nazywana jest najstarszym zawodem świata, to jednak teraz istniała moda na seks. Inaczej nie mogli tego określić.

            Po czasie potrzebnym na zagotowanie wody, nastolatek postawił przed swoim szefem herbatę, a przed sobą kawę. Wiedział, że Araliel zapewne wszystko mu wyjaśni jednak już teraz czuł się cholernie skrępowany. Upomniał się myślach. I tak będzie musiał przez to przejść więc im wcześniej tym lepiej. Przynajmniej miał taką nadzieję. Araliel musiał wytłumaczyć chłopakowi, że to co dzieje się za drzwiami burdelu… To nie był prawdziwy seks z partnerem. Przynajmniej w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto. Prawdą jest, że chłopak, jak każdy nastolatek, interesował się kiedyś seksem. Czytał o tym i oglądał różnego rodzaju filmiki. Jednak pewnego razu trafił na tak niesmaczny film, że odrzuciło go od oglądania czegokolwiek, a tym bardziej czytania. Konsekwentnie trzymał się swojej decyzji. Dlatego właśnie powiedzenie otwarcie, że zgadza się kochać z nieznanym mężczyzną… Było to dla niego zwyczajnie uwłaczające. Przynajmniej tyle dobrego, że Araliel i Diego sami wyszli z ofertą szkolenia dla niego. Nie byłby chyba w stanie o nie poprosić. Ostatnimi czasy zastanawiał się także czemu do jasnej cholery nie przespał się z kimś. Miałby przynajmniej jakieś doświadczenie, wiedzę. Nie skakałby na głęboką wodę. Szlag by to wszystko trafił! Nastolatek cieszył się z tego, że przynajmniej będzie rozmawiał z Aralielem. Od razu go polubił dlatego też sądził, że będzie mu z tym wszystkim łatwiej. Nie będzie się tak krępować pytać o różne rzeczy. Zaufał mu. Od tak. Po prostu. Czuł, że może to zrobić. A najważniejsze w tym było, że starszy mężczyzna poczuł do niego taką samą nić sympatii.

                       

            Farid spędził z Aralielem trzy godziny. Większa część tego czasu upłynęła im na rozmowach na różne tematy. Aralielowi spodobało się to, że nastolatek tak bardzo lubi czytać. Zresztą w trakcie rozmowy okazało się, że mieli podobny gust. Mimo młodego wieku już trochę przeczytał. Więcej niż na to wskazywałaby statystyka. Mimo odsuwania tematu musieli go poruszyć.  Nie mieli innego wyjścia. Dlatego też, po krótkiej ciszy, rozmowę ponownie zaczął srebrnowłosy.

            - Faridzie. Chociażbym nie chciał musimy porozmawiać o tym co najważniejsze. – Poczekał aż chłopak podniesie na niego wzrok. W całej jego postawie było widać niepewność i zwątpienie. Farid gdy tylko zorientował się, że nie interesują go kobiety nie tyle przeraził się co gdzieś w głowie stwierdził, że znalezienie kogoś takiego jak on będzie dość trudne. Dlatego też nie zagłębiał się we wszelakie tematy seksualne. Ignorował coś co mówiło mu kto jest gejem. Nie wierzył w to i nie chciał ryzykować. Oprócz krótkiej edukacji internetowej, nie zainteresował się bardziej sferą seksualną. – Przypuszczam po twojej minie, że naczytałeś się wielu nieprzyjemnych rzeczy na różnych stronach.

            Nagle pojawiający się strach w oczach chłopaka, był wyraźnym sygnałem, że jego przypuszczenia się potwierdzały. Przydało się to, że z Farida można było czytać jak z otwartej księgi. Działało to na plus osoby, która chciałaby go wykorzystać do własnych celów. Nie spodziewał się jednak, że nastolatek powie cokolwiek. Sukces!

            - To co tam ci chłopcy, mężczyźni tam opisywali… Było straszne. Dlatego nie jestem pewien czy jestem w stanie zrobić to co w sumie już obiecałem. – Głos mu drżał i stał się bardziej piskliwy. Jednak Araliel wcale mu się nie dziwił. Doskonale pamiętał, jak się czuł podczas swojego pierwszego razu. Nie twierdził, że zawsze tak jest. To z Diego zaznał zupełnie czegoś innego. Jednak pierwszy raz nadal pozostawał w pamięci. Przytłumiony, znajdujący się gdzieś na skraju świadomości, ale istniał. Podczas pierwszych trzydziestu lat życia miał ciężko. A jego partner nie ułatwiał mu wszystkiego. Ostatnio dużo wspomnień powracało gdy myślał o czymś zupełnie innym, nie powiązanym z tym. Jednak stwierdził, że każdy tak ma, że z czasem wszystko do niego wraca. Jednak najważniejsze by umieć o tym komuś powiedzieć. Ukrywanie przeszłości powoduje jeszcze większy ból. Tym bardziej jeżeli nie była ona jasna i kolorowa.

            - Powiem ci coś, żebyś się nie obawiał. Twój pierwszy klient… Josh, jest delikatnym kochankiem więc nie musisz się aż tak bać bólu. Zapewne się pojawi, zawsze tak jest. Jeżeli chcesz mogę ci powiedzieć jak możesz się do tego przygotować. – Mimo wszystko trudno mu było opowiedzieć przyszłemu pracownikowi o jego pierwszym kliencie, który na dodatek był jego przyjacielem. – Mamy pewną zasadę, której konsekwentnie się trzymamy. Pierwszy raz musi być delikatny tak by nie wiązał się ze złymi przeżyciami i traumą do końca życia. Jak zapewne wiesz Josh jest naszym stałym klientem i przyjacielem. Ale jeżeli by cię skrzywdził zapewne i tak bym mu obił twarz i nigdy nie miałby już do nas wstępu. W późniejszym czasie zapewne też jego byśmy wybrali na twojego pierwszego kochanka gdyby sam się tobą nie zainteresował. A teraz to działa na twoją korzyść. Musisz wiedzieć, że ZAWSZE masz się zabezpieczać. Chociażbyś nie wiem jak ufał klientowi. Mimo tego, że są badani zawsze istnieje ryzyko ponieważ badania zawsze można podrobić. Dlatego najważniejszą regułą jest zabezpieczanie się. Musisz zapewnić sobie bezpieczeństwo i zadbać o to by nikt nie zmusił cię do seksu bez gumki. Przy łóżku zawsze jest szafka, w której znajduje się wszystko czego będziesz potrzebował do danego klienta. Rzeczy te będą wymieniane między klientami bo każdy z nich lubi inny rodzaj prezerwatyw i żelów intymnych. Jeżeli klient każe ci sobie obciągnąć będziesz musiał to zrobić. Większość z nich nie uznaje formy „proszę”. Niestety nie mamy na to wpływu. Jeżeli natomiast ktoś zacznie ci grozić masz od razu uciekać. Przede wszystkim dbamy o pracowników dlatego nie musisz się bać, że jeżeli czegoś nie zrobisz to nie będziesz u nas pracować. - Widział jak rumieniec Farida się pogłębia, ale musiał to wszystko powiedzieć.

- Niektórzy klienci lubią być dopieszczani poprzez dotykanie i lizanie całego ciała, nie tylko penisa. Jednak zazwyczaj mamy taką informację wcześniej i jest to weryfikowane z preferencjami was wszystkich. Gdy będziesz któremuś z klientów obciągał staraj się nie zahaczać o skórę zębami bo to cholernie boli. Niektórzy mogą ci kazać to zrobić, więc wtedy powinieneś wykonać polecenie. W większości to oni dbają o ciebie, ale niektórzy chcą byś to ty dominował mimo bycia pasywem. Gdy będziesz miał jakieś wątpliwości musisz dać nam znać, zapytać. Pewnie chłopcy też ci pomogą pokazując pewne rzeczy na sobie. Chociaż może być to dla ciebie wstrząsające nie raz zdarzało się, że nasi pracownicy sami ze sobą się kochali udając zachowania klientów by nauczyć nowych pracowników pewnych rzeczy. Jeżeli masz jakieś pytania to proszę bardzo, zadawaj je teraz.

Była to dla nich obu krępująca sytuacja, ale nie mieli na to wpływu. Mimo wszystko łączyła ich relacja szef-pracownik, a pewne rzeczy musiały być jasno wytłumaczone. W przypadku seksu lepiej powiedzieć to wszystko wcześniej, niż gdyby miało być za późno. Nastolatek patrzył na swoje palce, które przez zaciskanie się na sobie prawie zbielały.

- Pierwsze co mi się nasunęło na myśl to… Czy jeżeli będę robił klientowi dobrze to czy on powinien mieć założoną prezerwatywę? - Araliel nie zastanawiając się nad odpowiedzią od razu zaczął mówić.

- Tak, powinien mieć ją założoną ponieważ nie raz w jamie ustnej tworzą się mikro urazy, a w momencie gdy klient ma załóżmy AIDS ty także możesz się nim zarazić przez urazy, o których nie masz pojęcia.

- Dziękuję. – Na twarzy nastolatka pojawił się blady uśmiech. Białowłosy nigdy nie dawał nieletnim papierosów. Jednak widząc twarz nastolatka postanowił wyjątkowo zagiąć swoją zasadę, tym bardziej, że strasznie już mu się chciało palić.

- Paliłeś kiedyś? – Słabe kiwnięcie głową, musiało mu wystarczyć na odpowiedź. – Chcesz teraz zapalić? – Ponowne kiwnięcie głową, spowodowało, że wyciągnął do niego paczkę fajek. - To masz. – Za chwilę wyciągnął też ogień i odpalił chłopakowi. A Farid zaciągnął się, trzymając w drżących dłoniach papierosa. Czasem popalał z kolegami, ale nigdy się nie zakrztusił dymem. Tym razem było inaczej, ale mimo tego zaciągnął się ponownie po czym rozchylił wargi wypuszczając dym spomiędzy drżących ust. Drapanie w przełyku i płucach nie było drażniące, a w pewien sposób pomogło mu uspokoić nerwy. Można by się spodziewać, że po wypaleniu jednego papierosa odechce mu się ponownie zapalić jednak było zupełnie inaczej. 

– Wiem, że twoje siostry chodzą do psychologa. Ale czy ty także to robisz? – Pytanie zaskoczyło nastolatka. Wszyscy zawsze pytali go o jego siostry. Jak one się czują, funkcjonują, a jego wszyscy uważali za dorosłego, dojrzałego, który MUSI sobie dać radę. Przecież był mężczyzną. Powinien być odpowiedzialny i dbać o wszystko i wszystkich

- Jestem tam tylko, gdy zaprowadzam siostry do tego psychologa, którego mi poleciliście. Czasem jestem w trakcie wizyty gdy siostry omawiają swoje lęki i chcą, żebym przy tym był. Teraz jestem głową rodziny i tak naprawdę nie mam czasu na słabości. – Niecałe dwa miesiące minęły od wypadku, a on nie miał czasu na żałobę. Musiał się ze wszystkim sam szybko uporać chociaż nie było to wcale łatwe. Nikt nie dawał mu szans na to, że utrzyma siostry przy sobie choć na razie mu się to udawało. Fazy łez i zwątpienia powoli mijały. Na początku był zły, wściekły na kierowcę drugiego samochodu. Jednak teraz dochodził do wniosku, że to nie wina tego, że dostał zawału akurat wtedy gdy jego samochód był dziesięć metrów od samochodu jego rodziców i wjechał właśnie w nich. Cholera! On wtedy nie żył więc nie miał jak zatrzymać samochodu. Był to cholerny, nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Mimo, że mogłoby się to wydawać dziwne godził się już z tym co się stało. Nie mógł cofnąć czasu więc wolał nie przeżywać tego przez kilka lat. Była to dla niego tragedia, ale, z tym co teraz się działo, nie mógł sobie pozwolić na użalanie. Nie jeden człowiek stwierdziłby, że jest zwykłym egoistą. Nie była to prawda.  Poza tym jego siostry nie mogły  wiedzieć, że ich brat przechodzi załamanie nerwowe. Często mówił do siebie w myślach gdy tylko miał chwilę czasu. Był w stanie sobie dużo wytłumaczyć. Nie miał już szans nauczyć się wielu rzeczy od rodziców, ale wiedział, że sobie z tym poradzi. W końcu nie miał innego wyjścia. We trójkę musieli liczyć tylko na siebie. Nie zawsze będzie ktoś kto im pomoże. A nadal będą musieli żyć dalej.

            Araliel popatrzył na niego zaskoczony, ale nie dziwił się temu. Też był z natury praktycznym człowiekiem, nie dającym sobie czasu na rozczulanie się. Zdarzało mu się to, ale rzadko. I przypuszczał, że Farid jest taki sam.